Kuşları çok seviyorum; ama öyle belgesel izleyip doğaya hayran kaldım türünden değil, harbiden.
Ve itiraf edeyim ki düpedüz kıskanıyorum! Çünkü gökyüzünde onca yol varken illa benim başımın üzerinden göç ediyorlar. Sanki “Bak, biz uçuyoruz; sen uçamıyorsun!” der gibiler. Vallahi çok menfaatçiler. Tabi biliyorlar şiir yazdığımı; buldular ya fırsatı, “Bizim hakkımızda da bir şeyler karalasın” diye başımın üstünden geçip duruyorlar.

Geçen gün yine aynısı oldu. Tam tepeye dizildiler, kanat kanada verdiler, gökyüzüne koca bir “V” harfi çizdiler. Belli ki “Victory!” yapıyorlar; zaferlerini kutluyorlar. Oysa ben aşağıda “Vah vah” diye bakıyorum. İçimden dedim ki:
“Ah be kuşlar, bari beni de alın yanınıza. Hiç olmazsa bir tur atıp dönerim, çok değil.”
Ama nerde! Ne bir çağrı, ne bir davet… Göçmen kuşlar WhatsApp grubuna bile eklemedi beni.

Ben ne yaptım peki? Onların yolculuğuna katılamadım ama kelimelerle kanatlandım. Çünkü bazen kanatların........

© Turktime