Evet efenim yanlış duymadınız, başıboş çocuk sorunu diyorum... Bana sorarsanız en büyük dertlerimizin başında yer alıyor. Şöyle bir etrafınıza bakın, en yakınlarınızı da katın, kim çocuğu ile ne kadar ilgileniyor. Sonra sokaklara çıkın, parklara gidin, minicik yavruları gözlemleyin, ne dediğimi anlayacaksınız. BU NEYİN RAHATLIĞI? Eleştiri amaçlı değil tabii ki sadece farkındalık oluşturmak istiyorum. Havalar da soğuk çocukları evde zapt edemiyoruz, enerjilerini atsın, biraz sosyalleşsin, yaşıtları ile kaynaşsın diye oyun alanına götürdük. Gittiğimiz yerde veliler evlatlarını teslim ediyor, bir yandan da çayını kahvesini içip kafa dinleyebiliyor. Beni bir görün takımı derbi maçına çıkan teknik direktör gibiyim :) Sürekli komut, "ona dikkat et, arkadaki çocuk küçük, aman yavrum, sakın evladım..." Kafamı sola çevirdim, yanımda bir veli grubu çocukları hunharca tehlikeli hareketler yapıyor, aynı yerde 2 yaşında bebekler de var üstlerinden paldur küldür, atla ez, gariban yavrucak ağlıyor, onun da annesi başında değil. Evhamla alakalı bir durum değil, her şey anlık. Yapmayın, yavrularınızı takip edin, çok da belli etmeden gözlerinizi üstlerinden ayırmayın. ANLAMINI BİLMEDİKLERİ KÜFÜRLER... Kapalı alanlara tövbe edip, açık alanlara doğru yöneldik. Aman ya Rabbi keşke hiç yönelmeseydik. 8-9 yaşlarında bir grup çocuk küfrün biri bin para, ağza alınmayacak laflar, sorsan anlamını bile bilmediği kelimeler, birbirilerini dövmeler. Araya giriyorum gayet nahif bir ses tonu ile "Evladım ne yapıyorsunuz, küçük çocuklar var niye küfrediyorsunuz, vurmasanıza birbirinize" diyorum, bana mısın diyen yok. "Vay benim büyüğümdür, etrafta küçük çocuklar var, dikkat edelim" asla umurlarında değil. Yüzüme bile bakmadan bildiklerini yapmaya devam ettiler... Bendeniz evlatlarımı bu toksik ortamdan da korumak adına gözyaşları, sümük ve çığlıklar eşliğinde eve taşıdım. Yolda gelirken, bana........

© Türkiye