Osmanlı her şeyiyle tam bir estetizm medeniyeti idi. Dünyâda hiç de benzeri olmayan bir san’at dalı olarak mezar taşı estetizmi ve edebiyâtı doğmuştur. Genelde içli şiirler yazılmakla birlikte âyet ve hadislere pek rastlanmaz. Hüvelbâkî ile başlayan bu taşlar genelde merhûm ve mağfûr fülân bin fülân ile Fâtiha isteğiyle biter. Bizim mezarlarımıza Hristiyanlar bile imrenmişlerdir. Ve bizim mezarlarımız kasvetli değil ferahtır. Aralarındaki yollardan gece gündüz insanlar geçer. Bizim kabirlerimiz hâlâ bizlerle konuşur ve selâmlarımızı alırlar… İnsanlar en eski târihlerden beri -beşerî dinler de dâhil- rûhun ölümsüzlüğüne bir şekilde inanmışlardır. Bu yüzden insanlar ikinci mekânı olan mezarlara önem vermişlerdir. Bâzı dinlerde rûhun ölümsüzlüğü inancı olarak mezarlara meyve, yiyecek ve çiçekler konmakta, bâzılarında ise onun dünyâda iken en sevdiği takı ve ziynet eşyâları da onunla berâber gömülmekteydi. Eski Türklerde de kağan veyâ ünlü bir alp veyâ komutan ölünce atıyla birlikte gömülürdü. Eski Hintlerde bir mihrâce ölünce onunla birlikte eşi de yakılırdı.

MÜSLÜMAN MEZARLARI

Peki, İslâmiyette mezar ve mezar taşı hükümleri nelerdir, bir inceleyelim: Bir def’a şunu açıkça belirtelim ki Müslümanlar, Peygamber Efendimiz’in yapıp uyguladığı veyâ uygulamadığı şeylere ellerinden geldiği kadar uymayı dînin gereği olarak görmüşlerdir. Acaba Sahâbe-i kiram zamânında çevirmeli mezar veyâ mezar taşı var mıydı veyâ nasıldı? Bir bakalım: Bunun en güzel örneği Hîfa Hâtun (radıyallâhü anhâ) hazretleri kıssasıdır. Efendimiz zamânında Hîfa Hatun adında çok dindar bir hanım yaşardı. Rasûlullâh’a son derece bağlıydı. Bir gün Efendimiz’e “Yâ Rasûlallâh! Rabb’imin rızâsını ve cenneti kazanmak için ne yapmalıyım?” diye sordu. Efendimiz de kendisine “Evvelâ bir erkekle evlenmelisin” dedi. Fakat bu hanım Medîne’nin en zenginlerinden, çok asîl ve çok güzel bir hatundu. Şimdiye kadar küfüv (denk) olarak bir aday çıkmadığı için evlenememişti. Hîfa Hatun “Yâ Rasûlallâh, emrin başım üzerine ama ben kiminle evlenebilirim ki, krallar da dâhil olmak üzere birçok kisrâ ve zenginler çok mal ve ziynet vererek benimle evlenmek istediler, hiçbirini kabûl etmedim” dedi. Bunun üzerine Efendimiz buyurdular ki: “O zaman sabah mescide ilk gelenle evlenir misin?” diye sordu. Bu mübârek hanım “Elbette Yâ Rasûlallâh” cevabını verdi. Sabah mescide Suheyb adında, kimsesiz, fakîr, siyaha yakın tenli, uzun boylu ve fiziken güzel olmayan bir sahâbî geldi. O hanım hiç düşünmeden bu teklîfe uydu. Efendimiz nikâhlarını kıydı ve Hazret-i Suheyb’e “Ya Suheyb, biraz tatlı al ve hanımını evine götür” deyince bu zat, “Aman yâ Rasûlallâh, benim ne param ne de evim vardır deyince Hazret-i Hîfa “Al bu paraları tatlı bir şeyler al sonra da Medîne çıkışındaki en güzel köşküme gidelim” dedi. Evlerine gittikleri zifaf gecesi Hanım “Ey Suheyb, ister misin bu geceyi ibâdetle geçirelim” dedi. Suheyb “Zâten benim tek bildiğim budur” diyerek memnûniyetle kabûl etti.

İLK KABİR YAZILARI

Sabahleyin mescide yine en erken Hazreti Suheyb geldi. Efendimiz ona cennete gideceğini bildirince hemen mescide gitti ve “Yâ Rabbî daha çok yaşayıp günah işlemeden hemen vefât etmek isterim” dedi ve secdede vefât etti. Bu arada Efendimiz “Şu anda Hîfa Hatun da evinde vefât etti” buyurdular. Sonra da “Şuraya yan yana iki kabir kazın ve tahtalarına (burası çok önemli) şöyle yazın dediler. “Suheyb’in tahtasına, burada, Allâh’ın ni’metlerine şükreden Suheyb yatmaktadır” diğerine ise “Burada Allâhü te’âlanın mihnetlerine sabreden Hîfa yatmaktadır” yazdırdı. (Riyâdünnâsıhıyn-s.225) Şimdi çok bilinen bu kıssayı niye hatırlattık? En önemli konu Peygamber Efendimiz’in iki mübârek insanın mezar tahtasına yazı yazılmasına izin vermesidir. Eğer Efendimiz böyle bir şey yapmamış olsaydı mezar taşlarına aslâ yazı yazılamazdı. Sahâbe-i kirâm hazerâtında Efendimiz’e karşı bizim şuur ve idrâkimiz dışında bir itâ’at vardı. Şu hâdiseyi bir hatırlayalım: Bir gün Risâletpenâh Efendimiz açık bir alanda Sahâbe-i kirâma namaz kıldırıyordu. Na’leyninde (terlik) bir böcek olduğunu hissedince onu diğer ayağı ile çıkardı. Selâm verdiğinde bütün ashâbın na’leynlerinin çıkmış olduğunu görünce sordu: “Ey ashâbım size ne oldu da na’leynlerinizi çıkardınız? Ben mecburiyetten böyle yaptım” deyince o mübârek insanlar cevâben “Yâ Rasûlallâh, sen bir şey yaparsın da biz onu yapmazsak yanarız” dediler. İşte Sahâbe-i kirâm böyleydi. Evet doğru olan, isim ve vefat târihi dışında mezar taşlarına bir şey yazmamaktır. Ancak yukarıdaki Hîfa Hatun olayı bu ümmeti........

© Türkiye