Yola çıktıkları kıyafeti değiştirmez, yıkar paklar ama sökükleri öylece bırakırlar. Bu urbalar ruz-i mahşerde şahid olacaktır onlara... Rafael Hernandez Mancha Sevillalı bir ailenin çocuğudur, çobanlık yaparlar. Babası 5 oğlunun da yüksek tahsil görmesini arzular. Ağabeyleri bir yerlere girer başlar, onun ise subay olmasını ister ısrarla. Çünkü harp okulu bedavadır ve maaşları dolgunca. Rafael’in gönlü ise coğrafyacılıktadır. Nitekim dilediği fakülteyi kazanır, çok okur çok araştırır. O sıra eline geçen bir Kur’ân-ı kerim tercümesinde dağlara denizlere ve yıldızlara dair çarpıcı bilgilere rastlar, İslam’ın hak din olduğundan şüphesi kalmaz. Mezun olunca akademik kariyer yapmak ister, ancak talip rakip çoktur, bir yarış ki kıyasıya. Açar ellerini “Ya Rabbi” der “Şu imtihanı kazanırsam eğer… Müslüman olacağım ve hacca gideceğim at sırtında!” İmtihanda bildiği yerlerden çıkar, sular seller gibi yazar, inanır mısınız tam 24 sayfa.
Nitekim kazanır ve sözünde durur Müslüman olur, Abdullah adını alır. Evet namaz kılar, oruç tutar ama kendi başına, bazı şeylerin farkında değildir hâlâ. Bir gün iftara çağırdığı Faslı arkadaşı sosisleri gösterip sorar: “Bunlar ne Abdullah?” - Sosiiis. - Ama domuz eti helal değil ki İslam’da! Demek öğreneceği çok şey vardır daha. Böyle tek başına olmayacaktır, Sevilla’da 12 asırlık bir cami kalıntısında kelime-i şehadet getirir, kucaklaşır Müslümanlarla.

HEPSİ ARZULAR AMA...

Abdullah Mancha mesleğine âşık bir insandır, nitekim yükselip profesör olur zamanla. Yıllar geçer ve tekaüde ayrılır. İşte şimdi adağını yerine getirebilir rahatlıkla. Abdullah atla hac fikrini arkadaşlarına da açar. Heyecanlanırlar, bir anda 15 kişi olurlar. Hatta hep birlikte çıkıp dağ bayır gezer prova yaparlar, 750 km yol aldıkları hâlde zinde kalmışlardır, olacaktır galiba. Bir Suud ajansı da sponsor olur, masrafları üstlenir. Ne istersin daha. Ancak haydi deyince herkes davranamaz, bir sürü mania. Abdülkadir Harkassi........

© Türkiye