İhmal ve sorumsuzluk yüzünden “Dehşet Oteli”nde can verenler artlarında göz yaşartan hikâyeler bıraktılar. Kimi İstanbul’dan gelmişti kimi Ankara’dan. Bir gece alevlerin ortasında kaldılar. Alarm çalışmadığı için duyamadılar, yağmurlama sistemleri çalışmayan otelin yangın merdivenlerini bulup kaçamadılar… Can havliyle pencerelere koşup “Bizi kurtarın!..” diye feryat eden insanların bazıları duman ve alevlere teslim olurken kimi kendini boşluğa bıraktı. Uyanıp kaçamadılar, kuş olup uçamadılar… Her felaketin hikâyesi farklı olsa da temelde birbirine benziyor. Ciddiyetsizlik, ihmalkârlık, sonra yaparım, uyanıklık ve geride kalan her felaket sonrasında sığındığımız “Bu da geçer…” aymazlığı! Evet geçer ama deler de geçer… “Bu da geçer yahu! demeyelim, geçmez bu... geçmez!..” demişti Peyami Safa “1939 Anadolu Zelzelesi”nin ardından. Bir gün Adana’yı sel basar, başka bir gün Erzincan’ı zelzele yıkar, daha başka bir gün limansız Karadeniz kıyılarımız önünde vapurlar batar. Ve bir gün Grand Otel’de 78 kişi yanar… İnsanlar ve kurumlar zayıf halkalarından kırılırlar. Grand Otel’de sağlam halka yok!.. 16 Aralık 2024’te Grand Otel Bolu Belediyesine ‘Yangın Yeterlilik Belgesi’ için başvuruda bulunuyor. Belediyenin itfaiyeden sorumlu birimi yaptığı incelemede “tahliye........

© Türkiye