Anne uyumuyordu. Yorgundu. Asabiydi, huysuzdu, kırgındı. Sürekli hasta olurdu… Ta ki bir gün, ansızın değişene kadar… Bir gün baba ona şöyle dedi:
-Üç aydır iş arıyorum, ama bulamıyorum. Gidip arkadaşlarla takılacağım. Anne cevap verdi:
-Peki, tamam.
Oğlu dedi ki:
-Anne, üniversitedeki tüm derslerden kaldım.
Anne cevap verdi:
-Sorun değil, telafi edersin. Etmezsen de dönemi tekrar edersin… ama okul harçlarını kendin ödersin.
Kızı dedi ki:
-Anne, arabayla kaza yaptım.
Anne cevap verdi:
-Tamam kızım, arabayı tamirciye götür, masrafları öğren, bu arada otobüs ya da metro kullanırsın. Tüm aile bir aradaydı ve annenin bu tepkilerine şaşkınlıkla bakıyordu.
Doktora gidip “Umurumda değil” adlı bir ilaç yazdırdığını, hatta bu ilacı fazla kaçırdığını düşündüler. Onu bu tuhaf bağımlılıktan ve duyarsızlıktan kurtarmak için bir müdahale planlamaya başlamıştı ki, anne tüm aileyi etrafına topladı ve şöyle dedi:
“-Her insanın kendi hayatından sorumlu olduğunu anlamam yıllarımı aldı.
Kaygım, endişem, depresyonum, öfkem, uykusuzluğum, stresim…........

© Türkiye