Buluttan deniz üzerine bir damla damladı. Denizin genişliğini görünce de utandı. Kendi kendine; “Deniz bulunan yerde ben kim oluyorum? Eğer o varsa, ben yok sayılırım!” dedi. Damla kendisini küçük gördüğü için, sedef onu bağrına bastı, nazla besledi. Kader o damlayı öyle yükseltti ki, sultanların taçlarına lâyık inci oldu. Damla kendisini alçak gördüğü için yücelik buldu, yokluk kapısını çaldığı için var oldu… *
Bir üniversite profesörü ünlü bir gönül sultanını ziyarete gitmişti. O mübarek zat misafirine sessizce çay ikram ederken, profesör maneviyat üzerine konuşuyordu. Gönül sultanı, profesörün uzattığı fincanı önce ağzına kadar doldurdu. Ama doldurmaya devam etti. Çay fincandan taştı,........

© Türkiye