Önce kendi babamdan başlayayım.İlkokul üçüncü sınıftan mezun ama bir kütüphane genişliğinde okuma odamız vardı.Anadili gibi almanca konuşur,bir hoca kadar din bilgisine,bir fizikçi kadar fizik bilgisine sahipti,Evimize üç gazete beş-altı tane bilimsel dergi girerdi.Bazılarınız hatırlar,bütün dünya, varlık ve daha şimdi ismini hatırlayamadığım dergiler.Bu kadar kültürlü bir adam,dayakla terbiye ederdi.Bir türlü aklım almazdı bunu, yaşlandığında sormuştum.”kızım köyden gelmiştik,bu koca şehirde sizi kaybetmekten o kadar çok korkuyorum ki,o yüzden di katı kurallarım ve çiğneyeni cezalandırmam.”

Onu affetmiştim,çünkü aile büyüklerinin baskısına rağmen bizi okutmuştu,bugün ben çocuklarıma çok iyi bir eğitim aldırıp, dünyanın öbür ucunda mutlu olmalarını sağlayabildimse bu annem ve babam sayesinde.

Sonra çocuklarımın babası,çok acılar çektirdi,çok mutsuz etti ama sonuçta bu dünya tatlısı çocuklarımı o verdi bana…

Baba olmak sorumluluk ister.Babadır evin direği…Bize böyle öğretmediler mi! Gelin görün ki hiç de öyle değil.Fizyolojik babalık değildir baba olmak…

Ne babalar tanıyorum ben,çocugu olmadığı için evlatlık alıp üstüne titreyen ,elini hiç onların üstünden çekmeyen!Geceleri üstü açıldığında derin uykularından uyanıp çocuklarının üstünü örten!Eli öpülesi,kutlanası babalar…

Ne babalar tanıyorum”ben kahvede ısınıyorum ,bana ne sizin odun kömürünüzden deyip,küçücük çocuklarını terkettikten sonra,bir kalem isterler diye ortadan kaybolup,tam 30 yıl arayıp sormayan!Sonra da çocuklarının okuyup adam........

© Turkish Forum