Ölümler genellikle sessiz anlatılır; birkaç dua, birkaç hatıra, birkaç gözyaşı… Oysa her ölümün arkasında, kimsenin konuşmak istemediği bir perde daha vardır. Bu perde açıldığında, yalnızca bir insanın vedasını değil; bir ailenin gerçek yüzünü, yıllarca saklanan adaletsizlikleri, görünmez emeği ve hiç kimsenin sahiplenmediği yükleri de görürsünüz…

Bizim toplumda ölüm, herkesin “bir araya gelme” ritüeli gibi anlatılır. Ama çoğu zaman o bir araya gelmenin ardında, hiç yan yana durmamış insanların son anda sahneye çıkıp kendilerine rol biçtiği tuhaf bir düzen saklıdır.

Aylarca ortada görünmeyenler, bir günlüğüne kahraman kesilir; yükü sırtlayanlar ise perde arkasında unutulur. Gösteri hep öndekiler içindir; gerçeği taşıyanların sesi ise duyulmaz.

Çünkü belki de bir ölümü konuşmak kolaydır. Zor olan, o ölümün gerisinde biriken yükleri, kırgınlıkları, sessiz kahramanlıkları, hoyratlıkları ve aile denen yapının karanlık odalarını anlatmaktır.

Ben bugün o odaya bakmayı, o perdenin arkasında kalanları görünür kılmayı seçiyorum. Çünkü bazen ölümün kendisinden daha ağır olan, onun perde arkasında yaşananlardır.

Bizim coğrafyamızda aile, çoğu zaman bir dayanışma alanı olarak anlatılır. Sözde herkes birbirinin yanındadır, herkes yükü paylaşır, herkes elini taşın altına koyar. Ama iş gerçeğe geldiğinde, özellikle bir hastalık, bakım ya da ölüm süreci yaşandığında bu romantik anlatılar bir........

© Turkish Forum