AKP ve MHP, CHP İstanbul Milletvekili Ali Gökçek’in, öğrencilere bir öğün ücretsiz yemek verilmesini öngören kanun teklifini reddetti. Çünkü bu iktidara göre açlık, bir toplumsal yara değil, yalnızca kaderin cilvesi. Bu düzende, 4,8 milyar doları çocuklar için harcamamak, 45 milyar doları siyasi hesaplara harcamaktan daha “önemli” olabiliyor. Demek ki mesele çocukların doyması değil, siyasi açlığın tatminiymiş!

Gökçek’in de söylediği gibi: “Bugün okul kantininde bir tost, bir su, bir ayran alsanız, 100 lirayı buluyor.” Ama bu gerçeği kimse umursamıyor. Çünkü artık bir kuru tost, çocuklar için lüks bir öğün haline geldi. Saray’dan bakınca ise her şey tozpembe: Millet bahçeleri, tarikatlarla ortak eğitim projeleri… Anlatılıyor da anlatılıyor. Ama o sofraya oturamayan çocuklar hâlâ orada. Hâlâ aç.

Bu çocuklar yalnızca hayatta kalmak değil, onurlu bir çocukluk yaşamak istiyor. Ne yazık ki onlara bir tabak yemek bile çok görülüyor. Türkiye’de “yarını inşa edecek” 10 milyon çocuk yoksulluk içinde yaşıyor. Her üç çocuktan biri kahvaltı yapmadan okula gidiyor. Her dört aileden biri evine et alamıyor. Ama iktidarın gündemi başka: Muhalefetin yönettiği belediyeleri nasıl işlevsiz hale getiririz?

Muhalefetin yerel yönetimlerinde yoksulluğa karşı mücadele eden bir anlayış hâkimken, iktidar açlığı bile gizlemeye razı. Bu sadece bir yönetim sorunu değil; aynı zamanda ahlaki bir çöküş. Çocuklar açken “hayır” demek, siyasi hırs uğruna vicdanı rafa kaldırmak yalnızca yanlış bir karar değil; bu, açık bir suçtur.

Ve o teklif...

Çocuklar aç karnına okula gitmesin, anneler babalar çocuklarının gözlerine bakarken mahcup olmasın diye Meclis’e sunulan 4,8 milyar dolarlık teklif reddedildi. Ama aynı eller, Ekrem İmamoğlu’nu yargılamak için 45 milyar doları gözünü kırpmadan harcadı. Bu mudur adalet? Bu mudur öncelik?

Çocuklar açken gelecekten söz edilemez. Aç çocukların omzuna devlet kurulamaz. Karnı doymayan bir nesille kalkınma sürdürülemez. Eğer bir ülke çocuklarına bir öğün yemek dahi veremiyorsa, neyi başarmış sayılabilir ki?

Ve........

© Toplumsal