Yine Dersim’deyim. Yağmurlu bir gündü. Bir önceki ağustos ayında muhteşem terasını keşfettiğim Taht’ta, giderek sertleşen rüzgarı, şiddetini artıran yağmuru umursamadan önümde kıvrılıp giden Munzur vadisini tepeden izliyorum. Vadi, iki yandan yükselen dağlar, dik yamaçlar boyunca yayılıp giden meşe ormanları, sırtlardaki yol vermez kayalıklarda boy vermiş tek tük kadim ardıçlar, yağmur yüklü bulutların durmadan yön değiştirmesiyle bir görünüyor, bir kayboluyordu. Daha o sabah, kendimce ki daha önce Pülümür vadisinde de gördüğümden, her baktığımda aklımı başımdan alan, Munzur’un beyazına banmış gibi duran gök mavisine bittiğim, kiminin “mavi yıldız”, kiminin “mavi lale” dediği, benim ise “adar mavisi” dediğim, ömrüm boyunca diyeceğim yüzü yere dönük ağlayan güzelim mavi çiçeğin, çiçeklerin bulunduğu yekpare kayalık yerin az ilerisinde düşürdüğüm telefonumun beni dağ, taş peşinde sürükleyen rüzgara, yağmura, fırtınaya meydan okuyan sesi ile kendime geliyorum, az ötemde, tam önümde, onu görüyorum,........

© Tigris Haber