Birkaç yıl önce, Botan suyunun geçtiği Pervari’nin Bêdarê (Beğendik) beldesinden, bana dünyanın öbür ucundaymış gibi anlatılan Ozîm köyüne gidebilmek için dik toprak yoldan dağın sırtına doğru tırmanıyorum. Oldukça zor gidilen daracık yolu yavaş yavaş tırmanırken, bir süre sonra saymaktan vazgeçtiğim dimdik yamaç boyunca bir sağa, bir sola vurup geçtiğim sayısız zikzakın sonundaki tepeye, geride bıraktığım vadinin tabanındaki Bêdarê’nin zar zor seçildiği zirveye ulaşıyorum. İnsanın aklını başından alan muhteşem manzarayı arkamda bırakıp sarp vadi boyunca yoluma devam ediyorum. Döne dolana yol aldığım uçurumun dibinde akmaya devam eden Botan suyunu soluma alarak adını bilmediğim sağımdaki heybetli dağın gölgesinde bir süre daha yol aldıktan sonra aniden sola sapan, beni tekrar Botan suyunun aktığı vadinin tabanına götürecek, tepeden bakınca daha da daralmış, daha da bozulmuş gibi görünen toprak yola giriyorum. Bu defa zikzaklar çize çize inişe geçtiğim yol, yüreğimi ağzıma getiriyor. Öyleki korkudan dizlerim titriyor, tuhaf bir şekilde nefes almakta zorlanıyorum, dönüşü olmayan yola girdiğim aklıma gelince de korkunun ecele faydası olmadığı düşüncesine kapılıp bir nebze de olsa rahatlıyorum. Hiç olmadığı kadar pür dikkat olduğum bir halde gittiğim, bir dağların zirvesine çıkan, bir Botan vadisinin derin tabanına inen zikzaklı yol bir türlü bitmiyordu. Dik yamaçları döne dolana epey yol gittikten, birkaç defa dağların zirvesine, birkaç defa da Botan vadisine inip çıktıktan sonra dağların sırtındaki uçsuz bucaksız yayla yerlerine vardım. İnsana güneşe yakınmış, Tanrı’ya yoldaşmış gibi hissettiren, etraftaki dağ silsilelerine tepeden bakan yayla yerlerinde daha fazla oyalanmadan, simsiyah bir........

© Tigris Haber