“…Memleket isterim

Ne başta dert, ne gönülde hasret olsun;

Kardeş kavgasına bir nihayet olsun…”

Sevgili Cahit Sıtkı Tarancı’nın kaleme aldığı ve Sevgili Onur Akın’ın seslendirdiği “Memleket isterim” adlı şiirinden dört bin yıl önce, bir Sümer tabletindeki dünyanın bilinen ilk aşk şiirinde;”Damat, kalbimin sevgilisi/Güzelliğin büyüktür, bal gibi tatlı/Aslan, kalbimin kıymetlisi/Güzelliğin büyüktür, bal gibi tatlı…”demişken şair, şiirin binlerce yıllık varlığını anlatıyordu bize.

Kütüphaneler haftası dolayısı ile 13 Nisan 2024 tarihinde, Diyarbakır Ahmed Arif Edebiyat Müzesi’nde, Diyarbakır Yazarlar ve Şairler Derneği (DİYŞAD), etkinlik zenginliğinin bereketine, Diyarbakırlı Şairlerimizin katılan konukların huzurunda, şiirler okuduğu bir etkinlikle, bir yenisini ekledi. Buram buram şiir ve sanat kokan etkinlikte, bir konuğumuz, belki de dünyanın en zor sorularından birini, “şair olmak için ne yapmak lazım?” sorusunu yönelttiğinde, ”okumak, hissetmek lazım” demiştim ama ayaküstü vermek zorunda kaldığım cevabın, tatmin edici olmadığının da farkındaydım.

Çünkü şiir yazılmadan önce, bir ateş düşer içine şairin. Bu ateş; bazen insanların acıları ya da sevinçleri, bazen ilahi aşk, bazen doğa, bazen karşı cins sevgisi, bazen de bir adamın iktidara övgüsü ya da isyanı olur. Sonra içindeki ateşini söndürmek için şairin, gönlüne damlalar halinde duygular yağar.

Gönülde; çoğalınca damlalar, pınar olup sözcüklere, pınarlar dere olup mısralara, dereler nehir olup şiirlere dönüşür. Şiirler kalemlerde mürekkep olup kâğıda akar. Kâğıtlardan okunan şiirler, nehirlerin okyanuslara ulaşması misali, her biri okyanus olan başka insanların gönlüne ulaşınca, gönül ateşi şiire evirilen kişi de şair olur.

Şiirin yaşam bulması sürecine göre, kısaca şair kimdir........

© Tigris Haber