Düşünüyorum, bir anda aklıma babam takılıyor. 10 yaşıma dönüyorum, mezarını hiç görmediğim, babamı düşünüyorum. ‘Babalar ve oğulları’…O yaşlarda basit bir nedenden kısa süre yattığı cezaevinde ziyaretimi hatırladım. Şimdiki zamanda babaların çocuklarını beklediği cezaevi önlerine doğru süratli bir trafik yürüttüm. Babalar, çocuklarının geleceğini sorguluyor.

Babama takılmışken devam edeyim.

Miras yok, saygı var.

Karakter var, adam gibi adam olmak var.

10 yaşında, çok az özelliğini tahlil ettiğim bir zaman diliminin esiri olduğumu fark ediyorum.

Dostları, arkadaşları, en önemlisi de annem… ‘Adam gibi adamdı’ dediler bana. Söylemler çelişmedi; Öyle olduğuna dair 10-11 yaşımda tanıklığım oldu. Çok iyi yazı yazma yeteneğim oluşsun diye kafama bir kaç kez cetvelle vurmuşluğu oldu, hiç kızmadım, işe de yaradı.

Çocuklarıma da bunu anlatmışlığım oldu, el yazıları çok kötü olduğu için........

© Tigris Haber