“Bilmez misin ki bu dağların ağaçları kayalardır.

Ma tu nizanî darên van çiyayan zinar in.”-Ferit Edgü

Coğrafya siyasi bir alandır, bu alanda Kürtlerin kısmetine kör talih ve lâl tarih düşmüş.

Geçmişten süzülüp gelen, Dicle ve Fırat’ın sularına yansıyan tarih sayfaları böyle söylüyor.

Tarih sayfaları bir başka şey daha söylüyor: Egemenin, egemen anlayışın, muktedirin tarih anlayışına göre tarih yazanların tarihi ve sosyolojik gerçekleri ya görmediğini/ görmek istemediğini ya da bütün hünerlerini kullanarak bilgi kirliliğinin bir parçası olduklarını, doğruyu eğri ya da eğriyi doğru olarak yutturmaya kalktıklarını söylüyor.

Hegel acaba neden tarihi mezbaha olarak tanımlıyor? Bunu düşünelim.

100 yıldır Kürtlerin varlığı ve dili yok sayıldı/sayılıyor: Ne kadar siyahtır denirse densin, yoğurt beyazdır. Tarih ne kadar karartılırsa karartılsın, çağdaş sözcüklerle süslenip yalanlarla ne kadar beslenilirse beslensin gerçekler bir gün söz olup kör kuyudan çıkagelir. Bazen efsane, bazen masal, bazen hikâye ve bazen de mesaj olarak…

Paylaşmak güzeldir, paylaştıkça güzellik çoğalır.

21 Şubat Dünya Anadil Günü nedeniyle, Hegel Niçin Dil Konusunda Leibniz’i Eleştirir? başlıklı bir yazı yazdım. Çok sayıda okuyucu telefon üzerinden mesaj göndererek Anadil konusu ile ilgili duygu ve düşüncelerini benimle paylaştı. Mesajlar, güneşin ışıltıları gibi gerçeği bir kez daha gün yüzüne çıkardı:

Birincisi, doğuştan gelen bir hakkın gasp edilmesinin insanlığa yapılmış bir kötülük olduğunu;

İkincisi, yalan ve yanlışla bir yere gidilemeyeceğini;

Üçüncüsü, söylenenlerle yaşanan gerçeklik arasındaki mesafenin her geçen gün daha da çok açıldığını.

Gelen mesajlardan iki tanesi, sevgili dostlarım Hamdullah Işık ve Salih Şimşek’in mesajları Anadil gerçeğini haklılığıyla dile getirdiklerinden dolayı -hoşgörülerine sığınarak- virgülüne dokunmadan paylaşmak istiyorum. Ve mesaj gönderen herkese kalbi selamlarımı gönderiyorum. Zor spas. Dilediğiniz dileklerin gerçekleşmesi dileğimdir.

«İnsanın ana dili,........

© Tigris Haber