İnsan, doğduğu andan itibaren sükûneti arar. Annesinin koynunda huzur bulan bebek, hayat yolculuğuna başladığında da güven içinde olmak ister. Bütün çabamız, evimizi, ailemizi, çocuklarımızı korumak; sevdiklerimizle bir arada, kaygısızca yaşayabilmektir. Ancak tarih boyunca bu en doğal ve insani arzumuz, savaşlarla, yıkımlarla ve düşmanlıklarla gölgelenmiştir. Oysa barış, yalnızca silahların susması değil, insanın iç huzurunun ve toplumsal adaletin sağlanmasıdır.

Her savaş, öncesinde büyük vaatlerle başlar: Güvenlik, adalet, hak iddiası… Ancak savaş, gerçekte sadece gözyaşı, ölüm ve yıkım getirir. Kazananı yoktur; kazanan gibi görünenler bile kaybetmiştir. Bir annenin, savaş meydanında kaybolmuş çocuğunu ararken döktüğü gözyaşı, hangi ideolojinin zaferiyle silinebilir? Bir babanın, evladını bir tabuta koyarken duyduğu acı, hangi siyasi planla hafifletilebilir? Ölen her insan, sadece bir rakam değildir. O insanın bir adı, bir hayat hikâyesi, bir düşü, bir sevdiği vardı. Barış, bu düşlerin yaşamasına izin vermektir.

Bilim bize ne söylüyor?

Psikoloji ve nörobilim, insanın doğası gereği barış içinde yaşamaya eğilimli........

© Tigris Haber