Söz dağarcığımızda “Kemiyet ve keyfiyet” diye kelimelerimiz vardır bizim. Her ne kadar şimdi kullanılmasa da “Edebiyat ve kültür tarihimizde” yerini almıştır. Her şeye bir “kılıf” bulma merakından onlar da tarihin tozlu sayfaları arasında kaldı.
Durup dururken söze böyle başlamamın sebebi son Anakara yolculuğum ve Ünye'ye dönerken uğradığım Anadolu şehirleri oldu.
Ankara, nüfus olarak ülkenin ikinci büyük şehri. Anadolu'da kurulmuş Türk Devletlerinin son başşehri. Konya, Bursa, Edirne, İstanbul ve Ankara şimdilik bu unvanın sahipleri. Tarihin istikbale dair nasıl bir sözü olur orayı bilemeyiz.
Ankara'da kaldığım birkaç gün içinde şehri gözlemledim. Zaten sık sık uğradığım yerlerden biri olduğundan yabancısı olmadığım bir şehir. Her ilde olduğu gibi orada da işçi ve memur gibi çalışanlar var. Kamuya ve hususi işyerleri mevcut. Okullarda öğrenciler tahsil görüyor ve bunların haricindeki vatandaşlar.
Günümüz dünyasında mahalle ve apartman kültürü ortadan kalktığı için sokakta gördüğümüz her kişinin diğeri ile benzer taraflarından biri “Resmi vatandaş” olması. Herkesin bir “Kimlik numarası” var. Yani resmen kayıtlı.
Necip Fazıl Kısakürek'in “İnsanlar........

© Terme Bilgi Gazetesi