Kötülük, ipleri ele geçirdiğinde en masum olandan başlar intikam almaya. Çünkü kendisine bahşedilmemiş iyiliği ve güzelliği başkasında görmeye dayanamayan ‘kötü’ en saf olandan kadınlardan ve çocuklardan öfkesini çıkarmaya başlar. Tanrıça Artemis, kutsal geyiği öldüren Agamemnon’a öfkelenir ve savaş için bekleyen gemileri rüzgarsız bırakır. Kahin Kalkhas’a göre tek çözüm Agamemnon’un kızı İphigenya’nın kurban edilmesidir. Bu tragedyanın sonunun farklı versiyonları vardır. Biz Artemis’in göklerden indirdiği geyikle İphigenya’nın hayatını bağışladığı kısmını kabul edelim. Baba Agamemnon kızını kurban etmeyi kabul ediyor. Çünkü halkına söz geçiremiyor. İktidar hırsı ve ganimet kızından daha önemli. Defalarca sahnelenen bu oyunda derdini içli içli anlatan İphigenya adı bu coğrayada kaderi tesadüflere bağlı kız çocuklarına miras kalır.
Erkek dünyasının bencil yönetim anlayışı Antik Yunan tragedyalarının öngörüsüyle maalesef günümüze kadar geldi. Ehlileştirilmesi gereken yola getirilmesi gereken ‘kadınlar’ gerekirse gözden çıkarılabilir. Zira önemli olan ‘erk’in devamıdır. Günümüze değin ne değişti derseniz içimiz yana yana her gün izliyoruz. Her gün ve her gün izlediğimiz kadın cinayetleri; ‘iyi hal’ ‘ağır tahrik’ gibi ifadelerle çoğu zaman alt metinde yapı bozuma uğrayıp başka bir öykü olarak toplumda karşılık buluyor. Ve böylece isteyerek ya da istemeyerek ‘öldüren erkeklik’ vahşeti sokakta kol gezmeye devam ediyor. Kadın katilleriyle yapılan onlarca yüzlerce araştırmanın söylem analizinde (Ki gerek var mı bilmem) spot cümleler değişmiyor: “Çok seviyordum........

© Tele1