İsmail ZORBA

([email protected])

NE VARSA GÖNÜLDE VAR

“Bu dünya bize dedelerimizden miras kalmadı.

Torunlarımıza emanet etmek üzere bırakıldı.”

Kızılderili Atasözü

Dünya kervanında biz de birer yolcuyuz, her ne kadar yolculuğumuzun farkına varamasak da. Zaman, almış başını gidiyor. Zamana dur demek, dur diyebilmek, zamanın elinden tutabilmek kimin haddine? Oysa gerçekleri, doğruları bir güç olarak arkamıza aldığımızı zannedip kendi oyunumuzda yenik düşmenin hüsranını yaşıyoruz her seferinde.

“Mış, mış, mış da muş, muş, muş.” Bir varmış, bir yokmuş. Masala başlarken uydurduğumuz tekerlemeler gibi yuvarlanıp gidiyoruz. Tekerlemeler dilimizde döne dursun dünya da bizim hakikatimiz dışında kendi yörüngesinde dönüp duruyor. Bu işte bir tuhaflık var ki çözebilene. Biz demişler komuşlar arasında anında kurduğumuz gecekondularımızda kararsız, huzursuz, sağlıksız yaşayıp gidiyoruz. Anlık zamanların şik, şak dokunmaları.

Kendi benliğimizde kaybolup gitsek neyse, insanız işte!. Hiçbir kayıt ve şart altında insan yalnız kalamıyor. Yalnız kaldığı an çaresiz, fani ve yitik. Kendine hayrı dokunmayanın başkasına ne hayrı olur, elbet zararı olur.

Bütün yaşamını sadece “bugüne” hapsetmiş bir insanlıkla karşı karşıyayız. Kendi egolarının, kendi nefislerinin çatısı olmayan evlerinde ulaşabilecekler şerrin sınırı yok. Bir sınır belirleseydik. Bu işin insanlığı koruma kalkanı ya da bir sigortası olsaydı keşke. Geçmişini unutan, bugünde kaybolan insan geleceğin neresinde yer alabilir ki? Yitik düşler insanına merhaba!

Nerede kaldı insana ait hasletler? Nerede kaldı evlat olmak; nerede kaldı........

© tarihistan.org