ANDIMIZ ADINA KÜÇÜK BİR ADIM

İsmail ZORBA

([email protected])

Çok küçük yaşlarda okul bahçesinde sıra olduğumuz sabahları andımızı okurduk. Her kelimesini yürekten, coşkuyla… Ve andımızın her bir cümlesi sadece yüreklerimize değil benliğimizde de önemli bir yer edinirdi. Andımızı okuyan milyonlarca çocuğun ağzından “küçüklerimizi sevmek, büyüklerimizi saymak” dökülürdü. Bu sözler aynı zamanda Türk milletinin şahsiyetinde, kültür kodlarında yer edinmiş olmazsa olmazlarımızdan biriydi: “küçüklerimizi sevmek, büyüklerimizi saymak!”

Türk kültürünün çekirdeğini oluşturan ailede en küçük bile “insan” sınıfında bir şahsiyet sayılır; sevgiyle kuşatılmanın ötesinde onun varlığına özel bir saygı duyulurdu. “Sen küçüksün, anlamazsın.” Denilmez, hayatın her anında ne yaşanıyorsa o da yerini alırdı. Sevinçlerde, üzüntülerde, acılarda her an’ın içinde yerini alırdı. Ötelenmezdi küçüklerimiz. Her daim hayatın içinde hep birlikte ne yaşanacaksa yaşanılırdı.

Ve kendine saygı duyan, onu dinleyen büyüklerine “saygı” duymayı öğrenmeyi bırakın hayatın içinde doğal bir davranış olarak algılanırdı büyüğün yeri. Büyük korkuyla, şiddetle beslenen bir saygının varlığı değildi. Sözü dinlenir, yol gösterir, yeri geldiğinde başın........

© tarihistan.org