Sahurda Annem

Sahurda annemin sesiyle uyanırdım,
Fısıltılarla ve usulca sarsardı bedenimi.
Karanlık geceyi aydınlatan bir kandil gibi,
O sıcak çağrıyı ruhumda hissederdim.
Sobanın üstünde kızaran ekmeğin kokusu,
Sarardı küçücük odamızı, coştururdu ruhumuzu.
Kızarmış ekmeğin çıtırtısı, çayın buğusu,
Huzurun ve şefkatin büyüsüne karışırdı.
Bir elime ekmek, bir diğerine çayım verilirdi.

Nazlı bakan gözlerimin ardından,
Annemi seyrederdim gizlice,
Titreyen yemenisinin uçları…
Yüzündeki her çizgi bir acıyı gizlerdi.
Yılların izlerini taşıyan elleri ağırlaşır,
Bazen de gözlerinde gülümseyen bir umut barındırır.
‘‘Haydi evlatlarım, sahur vakti!’’ derdi annem,
Bu........

© tarihistan.org