EMİNE IŞINSU'YA HASRET


​​​​​​
O benim ablamdı.
Kalemini, hayatını bir büyük ideale vermişti.
Kof sloganlara düşmeden fikir ve ideal nasıl söylenir, nasıl yazılır, nasıl ruh olur eser, onda görmüştük.
İdealinde bir memleket ufku vardı.
Türklüğün tarih içindeki yüceliklerini düşünür, ışıltılı geleceğinin tuğlalarını döşeyenlerden olmak isterdi.
Derdi tasası Türklüktü.
Acılarını dindiren bir sabaha uyandı.. ve bugün gitti.
Hayır, hayır, içimdeki dalgalanmaları yazacak değilim.
Ne yazsam onun kim olduğunu düşündüremeyeceğimi biliyorum.
O bir özel karakterdi, özel bir ruhtu.
Babası Aziz Vecihi Zorlutuna Paşa’dan cephe ruhunu, annesi Halide Nusret Zorlutuna’dan edebiyat zevkıni tevârüs etmişti.
Sadece edebiyat mı?
Hayat görüşü, zorluklara karşı aktif sabırla karşı koyma ve bütün varlıkları sevme.
Evet sevgi.. o yaratıcı sevgi, her şeyimiz sevgi…
Bu ruhla durmadan kanatlanırdı.
Tohum ekecek toprak arardı.
İnsan arardı.
Elini verecek insan arardı.
Elinden tutacak insan arardı.
Ruhunda bencilliğe yer yoktu.
Her zaman muhatabını........

© tarihistan.org