Diğer

15 Şubat 2025

Ne zaman Türkçe pop müzik çalan bir eğlence yerine gitsem aynı şeye tanık oluyorum.

Halkımız, genç-yaşlı demeden Türk popunun eski şarkılarıyla eğleniyor.

Sanki belli bir tarihte zaman durmuş ve o tarihten sonra bir daha Türk pop müziğinde yeni bir şarkı yazılmamış gibi!

Benim gibi yaşadığı zaman süresi, bundan sonraki yaşam beklentisinden az olanları anlayabiliyorum.

O şarkılar hafızalarımızda bir şeyleri canlandırıyor çünkü.

Belki hatırlamak bile istemediğimiz, belki aynı duyguları bir daha yaşayabilmek için kalan ömrümüzün sonundan bir altı ay vermeye razı olabileceğimiz anılar.

Tabii esasen kimse kalan hayatının sonundan bir süreyi feda etmek istemez. Zamanın marjinal değeri, azaldıkça artar.

100 yaşından gün almaya başladıysanız hayatınızın en sonundaki 24 saati bile feda etmek istemezsiniz.

Ben düşündüm, bugünkü yaşım itibarıyla sondan bir iki seneyi rahatça harcayabilirim gibi geliyor.

Ama dedim ya bu, yaşa göre değişen bir şey. O günlere yaklaştığımda bırakın sondaki bir iki seneyi, bir iki günü bile feda etmek istemeyebilirim; bunu gayet iyi biliyorum.

Geçen gece Türkçe müzikler çalan o barda Emel Müftüoğlu’nun epeydir dinlemediğim bir şarkısı, beni bir anda zamanda yolculuğa çıkardı sanki.

“Hadi gir ruhuma sar beni
Çal fikrimi deli et beni
Fırtınalar kopar içimde
Unuttur bana kendimi!”

Bu şarkıya özel dans bile geliştirmiştim bir vakitler; “hey gidi günler hey” diye aklımdan geçirdim.

İlginç olan bu şarkı ile ilgili duygularım hakkında yalnız olmadığımı görmek oldu.

Şarkının nakaratını bilen tek ben değilmişim.

İnsanların “kendilerini unutma isteklerini” böyle feryat figan ortaya koymalarının nedeni, özel hayatlarında mutsuz olmaları değildi herhalde.

O gece orada birlikte olduğum arkadaşların özel hayatlarını biliyorum, eşlerini, sevgililerini tanıyorum, mutsuz olmadıklarını da bu nedenle gayet iyi........

© T24