Diğer

T24 Haftalık Yazarı

09 Mart 2025

Gökyüzünde konser, 2017

Çocuk yaşta ailem bana minicik, pilli bir org aldı. Tuşlarla, seslerle oynamayı sevdim. İlgi gösterdiğimi görünce bir süre sonra daha büyüğünü aldılar. İlgim daha da arttı, orgla yoğun zaman geçirir oldum. Bir süre sonra kulaktan parçalar çıkarmaya başladım. Yazın yazlığa veya yaylaya giderken onu yanıma alıyor, onu keşfetmeye devam ediyor, her fırsatta da yakınlarıma sevdikleri parçaları çalarak onları eğlendiriyordum. Diyebilirim ki bana müziği sevdiren, müzikle aramda kurduğum bağ kadar, müzik vasıtasıyla insanlarla kurabildiğim bağ oldu. Bu yolda ilerlediğimi gören babam sonra daha da büyük bir org aldı; derken derslere başladım. İlk piyano öğretmenim Meral Hamamioğlu’nun kulakları çınlasın.

Derslere başladığım yıl gerçek piyanoyla tanıştım. Öğretmenimin evinde akustik konsol piyano vardı. Benim son orgum 4 oktavlıktı, 2 klavyesi ve bir pedaleysi vardı, çeşit çeşit enstrümanın sesini taklit edebiliyor, ritim, bas ve altyapı verebiliyor, kendi başına bir hafif müzik orkestrasını taklit edebiliyordu. Öğretmenimin piyanosu ise 7,5 oktavlıktı ve sadece tek bir çalgının sesini verebiliyordu: piyano. Ancak gerçek piyanoya dokunmakla orga dokunmak arasında dağlar kadar fark vardı. Birinin sesi kanlı canlı odanın içine yayılıyor, titreşimleri tuşlardan ve pedallardan bedenime geçiyor, içime işliyor, duygularımı harekete geçiriyor; diğerinin hoparlörden çıkan sesi ise ne kadar açarsanız açın, boş geliyordu.

Piyanoyu tanıdıkça elektronik org benim için giderek değerini yitirdi. Evde piyanom olmadığı için orgla idare ediyor, dışarıda nerede akustik bir piyano bulsam, çalmak için fırsat kolluyordum.

Derken konservatuvarı kazandım ve babam bana akustik bir piyano aldı. Dünyalar benim oldu! Tüm boş zamanımı onunla geçirir oldum.

Yıllar yılları kovaladı, çok sevdiğim çalgımla nice aşklar yaşadım; halen de yaşıyorum. Her derdime, her sevincime ortak oldu; insanlarla çok özel şeyler paylaşmama, özel bağlar kurmama vesile oldu.

Ancak bir eksiği vardı: her zaman, her ihtiyaç duyduğum anda yanımda olamaması. Piyano ağır, taşınmaz, pahalı, her yerde bulunmayan, bulunsa da iyisini bulmak zor olan bir çalgı...

2000 yılında okuldan mezun olduktan sonra kanun çalmaya başladım. Piyanonun çalamadığı komalı sesleri çalabilmesi, dolayısıyla geleneksel Türk müziğini tüm inceliklerine hakim olması, taşınabilir olması büyük avantaj! Onu ailemle, dostlarla pikniklere, yemeklere, parklara, bahçelere götürdüm; insanlarla her istediğim anda canlı müzikal yakınlık kurmanın tadını çıkardım. Ancak onun da kısıtlamaları vardı: piyano kadar çoksesli olamayışı, çaldığım ezginin altında dolu dolu baslar ve zengin bir altyapı olmadan tek başıma çaldığımda hep bir eksiklik hissettirdi. Her çalıştan önce yarım saat akort isteyen 78 telinin oluşu da cabası! O tellerin akordunun bozulmaması için sabit ısıda kalmaları gerekiyor. Evden dışarı, sıcaktan soğuğa, tekrar sıcağa taşıdıkça işin iş.

Kanuna başladıktan 2-3 yıl sonra akordeon da çalmaya başladım. Akordeon, portatif bir çalgı olarak beni kanunda bulamadığım imkanlara kavuşturdu. Sol elde dolu dolu baslar ve akorlarla sağ elin çaldığı ezgiye eşlik etme imkanı; hatta “lady tip” denen dar tuşlu olanından varsa -benimkisi ondan- sağ elde aynı anda iki ezgi birden çalabilme imkanı (“bayan” türünde daha da fazlası mümkün) ona piyano gibi tek başına bir orkestra olabilme ayrıcalığını tanıyor. Körük sayesinde bastığınız sesler piyanodaki gibi sönüp gitmiyor, uzatabiliyorsunuz; uzatırken crescendo/diminuendo (ses şiddetinin artıp azalması) yapabiliyor, hatta keman gibi vibrato (sesi titretme) bile yapabiliyorsunuz. Org gibi farklı ses seçenekleri var, ama bunu akustik yollarla sağlıyor. Dahası, sapasağlam bir alet! Kara kışı gördü, Manavgat şelalesinin nemini gördü, Nevada çölünün sıcağını gördü, Gezi olayları sırasında toma suyu ve biber gazı yuttu, akort bana mısın demedi!

Akordeonu piyanoya tercih........

© T24