Modern insanın çevresiyle bağlantısı uzun zamandır katılımdan oluruna bırakma ve seyretmeye evrildi. Toplumsal ve sosyoekonomik koşullardaki bu dönüşüm mimari dönüşümle tahkim edildi. Modern insan bırakın şehri ile ilgili süreçlere katılımı, mahallesinden de soyutlandı. Richard Sennett gelinen noktayı bu nedenle ‘Kamusal İnsanın Çöküşü’ olarak nitelendirmektedir (Ayrıntı Yayınları, 2020). İnsanın eyleyen özelliği yerine gözlemleyen özelliği öne çıkmaktadır. Kamusal alan artık gösteri alanıdır. ‘Görme’ diğer duyguların önüne geçerken ‘görmeye odaklanmış iletişim araçları için her şey “gösteri”dir’ (Nuran Yıldız, Türkiye’de Siyasetin Yeni Biçimi: Liderler, İmajlar ve Medya, Phoneix Yayınevi, 2002, sh.96).

Kamusal alandan ve toplumsal ilişkilerden uzaklaşan insan kendine döndürülmüştür. İnsanlar artık kamusal alandaki gelişmeleri görmenin yönlendirdiği duygulanımla karışık bir şekilde değerlendirmektedir. Ortaya Sennett’in ifadesi ile oldukça karmaşık bir durum çıkmaktadır: ‘…Sonuçta, kamu yaşamı ile mahrem yaşam arasında bir karışıklık ortaya çıkıyor. İnsanlar, yalnızca kişisel olmayan anlamlama kodlarıyla üstesinden gelinebilecek kamusal sorunlara, kişisel duyguları açısından yaklaşıyorlar’(sh.18). Bu süreçte dönüşen siyaset de bu karışıklıktan nasibini almaktadır. Önce siyasi partilerin toplumsal algısı dönüşüme uğramış ve sanat ve eğlence dünyasındaki yıldız sistemine benzer lider merkezli siyaset öne çıkartılmıştır. Sonrasında liderin tüm yaşamı, duyguları yıldız sistemine benzer gösteri dünyasının bir parçası........

© SuperHaber