Bahçeli’nin komisyona Öcalan ile İmralı’da yüz yüze görüşme çağrısı yapması; Selahattin Demirtaş’ın tutukluluğunu hak ihlali sayan AİHM kararına Adalet Bakanlığı’nın son gün yaptığı itiraz; Meclis açılışında Erdoğan ile DEM Parti vekilleri arasında politik nezaketin ötesindeki “sıcak” pozlar; iktidar cephesinden, gerekirse Suriye’de SDG/YPG’yi Colani ile birlikte vururuz açıklamaları… Bütün bunlar gösteriyor ki, Kürt ulusal hareketi ile müzakere sürecinde sarkaç, iktidar tarafından bir uçtan diğer uca doğru itilip duruyor.

Bu durumu, Kürt sorununun çözümünü istemeyen güçlerin müdahalesiyle sürecin aksaması olarak lanse edenler var. Ancak gerçek bu değil. AKP, müzakere sürecini tamamen kendi ihtiyaçları çerçevesinde yönlendiriyor. Sürecin kaderini de bu “ihtiyaçlar” belirleyecek: İktidarını sürdürme arzusu ve bölgedeki kırılmalar sonucu gelişebilecek Kürt özerk yönetimlerine karşı ön alma isteği.

19 Mart süreciyle birlikte CHP’yi ve önümüzdeki cumhurbaşkanlığı seçimini kazanacak adayları bertaraf etme operasyonları esnasında müzakereler zaten büyük oranda rafa kaldırılmıştı. Gençlik ve halkın güçlü tepkisiyle bu operasyonlar başarılı olamayınca, iktidar tekrar “Kürt ulusal hareketiyle (KUH) anlaşarak önümüzü açabilir miyiz?” seçeneğine dönmek durumunda kaldı. İktidar, bir yandan muhalefeti baskıyla zorlayıp yormaya çalışırken, diğer yandan da zihninde şu hesapları yapıyor: “Kürt halkının oylarını alıp bir referandum veya seçim kazanabilir miyiz? Öcalan’ın çağrısıyla Suriye’de YPG’nin kendisini feshetmesini sağlayabilir miyiz?”

Geçen yıl Ekim ayında Bahçeli, Öcalan’ın DEM Parti’nin Meclis grup toplantısına gelerek PKK’nin silah bıraktığını açıklamasını istemiş ve akabinde onun için umut hakkının yürürlüğe girebileceğini dile getirmişti. Peki, bu tarihten bu yana çözüm adına ne kadar yol alındı? Temenni ve büyük sözlerin dışında........

© Sosyalist Gündem