Her ebeveyn, çocuğu için en iyisini ister. Sağlıklı, mutlu, sorumluluk sahibi bir insan yetiştirme arzusu, ebeveynliğin temel taşıdır. Ancak bu arzunun hangi yöntemlerle hayata geçirileceği her zaman net değildir. Çocuk yetiştirme sürecinde sıkça karşılaşılan ve ebeveynlerin karar vermekte zorlandığı bir konu: sınırlar ve kurallardır.

Birçok ebeveyn, sınır koymayı çocuklarını kısıtlamak olarak algılar. Öte yandan, kontrol etmek ise iyi niyetle yapılan bir koruma davranışı gibi görünür. Ancak her iki kavramın çocuklar üzerindeki etkileri oldukça farklıdır ve birini diğerine karıştırmak uzun vadede hem çocuk hem de ebeveyn için zorluklar yaratabilir.

Sınırlar, bir çocuğun ihtiyaç duyduğu rehberliği ve güvenli alanı sunar. Çocuk, hangi davranışların kabul edilebilir olduğunu öğrenir, dünyayı güvenle keşfetme cesareti bulur. Kontrol ise genellikle çocuğun bireyselliğini kısıtlayarak onu ebeveynin çizdiği dar bir çerçeveye hapsetmeye yol açabilir. Ancak bu fark, teoride çok net olsa da, uygulamada bazen bulanıklaşır. Peki, sınır ve kontrol neden bu kadar sık karıştırılır?

Kontrol Etme Çabası: İyi Niyetle Gelen Yanılgı

Ebeveynlerin çocukları için koyduğu kurallar ve aldığı kararlar genellikle iyi niyetle şekillenir. Her ebeveyn, çocuğunu tehlikelerden korumak, daha başarılı ve mutlu bir birey olmasını sağlamak ister. Ancak bu iyi niyetin bir yan etkisi, kontrolcü davranışlara kayma riskidir.

Örneğin, bir ebeveyn çocuğunun güvenliği için sokağa yalnız çıkmasına izin vermediğinde, bu bir sınırdır. Ancak çocuğun arkadaşlarını seçmek ya da hangi oyunu oynayacağını belirlemek gibi aşırı müdahaleler kontrol davranışına dönüşebilir. Kontrol, genellikle ebeveynin kendi korkuları veya kaygılarıyla bağlantılıdır. Çocuğun hata yapmasını, başarısız olmasını ya da zarar görmesini önlemek adına yapılan bu müdahaleler, kısa vadede mantıklı görünse de uzun vadede........

© Sonsöz