İnsan soyu, günümüze “Uzay Çağı” da diyor. Çok ilginç, yeryüzünü, denizleri, suyu, toprağı ve havası ile kirleten, bunlar yetmezmiş gibi kan ve gözyaşı altında bırakan insan soyu, uzaya çıkmanın gururunu yaşıyor.

Koca koca adamların (!) cehenneme çevirmeye çalıştığı bir Dünya’da, uzaya çıkmanın gururunu yaşamıyorum.

Ne gururu?

Çocukların, kadınların, gençlerin kanını, gözyaşlarını döken canavarlaşmış insanların yaşadığı, ancak kendilerinden farklı olanları yaşatmadığı bir Dünya’da uzaya ulaşmanın hiçbir onurlu yanı olamaz. Çünkü, çok iyi biliyorum ki, aynı vahşi insan türü, oralara taşıdığı veya geliştirdiği ağır silahlarla uzayı da cehenneme çevirecek.

Vicdan, utanma, merhamet, hoşgörü, tatlı dil, ışıltılı bakışlar, candan kucaklaşmalar giderek azalıyor, insan sayısının artışının ters yönünde. Yoksulluk ve yoksunluk yerin üstündeki çok büyük ana sorunların başında geliyor. Silahlara ve silahlı insanlara harcanan dev bütçeler, bilimin yetiştirdiği uzman, akıllı ve vicdanlı insanlar tarafından, farklılıkların doğal zenginlik sayılmasını, her canlının mutlu, korkusuz ve uzun yaşamasını sağlayacak şekilde yönetilebilirdi.

Yaşantım boyunca, ömrümün büyük bölümünü spor, gençlik, demokrasi, şiddetsiz iletişim alanlarında yaptığım gönüllü çalışmalarımda değerlendirdim. Birçok insanın yaptığı gibi eşimi, çocuklarımı, kardeşlerimi ve dostlarımı, birlikte yaşamamız, paylaşmamız gereken çok önemli yıllarda ihmal ettim.

İleri yaşıma, Türkiye ve Dünya’nın içinde bulunduğu şiddet türlerine karşın umudum, yaşıma göre çok genç. Yaşadıkça, umudumun yaşlanmasına asla izin vermeyeceğim. Umudumu kimse ve asla yaşlandıramaz, umudumun belini bükemez, başını öne eğemez ve eline baston veremez.

Türkiye, şiddetsiz yaşamayı, adaleti,........

© Sonsöz