Fotoğraf, çoğu zaman dünyaya yöneltilmiş bir bakışın ürünü olarak görülür. Oysa her kare, yalnızca dışarıya değil, aynı zamanda içimize de açılır. Bir fotoğrafı çekerken aslında kendimizi kadrajın içine gizleriz. Objektife çevirdiğimiz her bakış, farkında olmadan kendi ruhumuzun izdüşümünü de yansıtır.

Bu nedenle fotoğraf yalnızca görüneni değil, bakanın benliğini de kaydeder.
Psikolojide “yansıtma” kavramı vardır. İnsan, gördüğünü kendi iç dünyasının aynasında yorumlar. Bir başkası için sıradan olan bir manzara, bizim için hayranlık uyandırıcı bir sahneye dönüşebilir. Çünkü fotoğrafı değerli kılan şey, objektifin önündeki gerçeklikten çok, o gerçekliği görme biçimimizdir. Kadraj, aslında benliğin dışa vurum alanıdır.
Felsefi açıdan bakıldığında, fotoğraf zamanı askıya alır. Bir anı durdurur, fakat o anın içine bizim varoluşumuzu da yerleştirir. Her fotoğraf, “ben burada vardım” demenin sessiz bir biçimidir. Bu yüzden fotoğraf, yalnızca belgelemez; aynı zamanda varoluşun izini sürer. Kadrajın içinde, görünmez bir özne olarak hep biz vardır.

Teknik açıdan........

© Sonsöz