Her lokma ekmek değil, yılların ağırlığıydı aslında. Ve bir gün, “Artık emeklisin,” dediler. Emeklilik… Kulağa huzur mutluluk gibi gelen bu söz, çoğu zaman bir başka tür esarettir. Çünkü maaş yatarken fiyatlar da artar. Çünkü çayın buharı gözlük camlarını ısıtır, buhar olur, ama cebini ısıtmaz, adeta yakar deler geçer. Bir simit, bir çay; keyif değil artık, alışveriş listesine giren kalemdir.”Yetmemek” kelimesi en çok bu yaşa yakışmazken, en çok bu yaşa yapışır. Torunlar gelir, gözleri parlar, gelen neslidir aslında, fakat cebinde sakız parası kalmamıştır ki torunlarına harçlık versin. Ama o simiti ikiye böler, çay bir bardakta paylaşılır. Yaş alır beden, zaman ağırlaşır. Tatili sadece televizyonda izler; sağlık, gün gün elinden kayarken, huzuru kendine masal gibi anlatır. Yıllarca çalışıp devlete, millete hizmet etmiş biri, şimdi en basit ihtiyaçlar karşısında hesap yapmak zorundadır. Ne büyük dertir, ızdıraptır artık geçim derdi…

Yetememek… Ne zamana, ne kendine, ne sevdiklerine. Emek bir zamanlar gururdu, geleceğe dair umuttu, şimdi ise sadece bir kelime; Ekmek bir zamanlar doymaktı, şimdi ise sadece sembol; Emekli olmak özgürlük sanıldı, oysa sadece başka bir düzenin ve başka zaman diliminin mahkumu oldu.

Ama yine de içinde bir cesaret kalır insanın. Çünkü bilir ki, kendisi yetemese de, torunlar belki bir gün her şeye yeter. Son durağa doğru gidilen yolda; Yıllarca biriktirdiği sadece anı değil; uzun ince bir yolda bilgi, tecrübe, kitaplarla dolu tozlu raflarda bir ömrün iziydi. Ama şimdi hayatına baktığında; Bir park bankında otururken ne kitap soran var, ne fikrine danışan, ne de bilgisinden faydalanan…Sadece yaşlı ağaçlar arasında gökyüzüne uçmaya bir parça ekmek yemek için yere konmaya kendisi gibi yalnız kuşlar…Hastalık yavaş yavaş vücudunu tüketiyor, gözleri yorgun, bacakları her gün biraz daha ağır. Kalbi günden........

© Sonsöz