İşte en büyük tehlike bu: Alışmak. Ama…Alışmayayacığız. Bir kadının daha ölmesine alışmayın. Her sabah uyanıyoruz. Çoğumuz kahvaltı hazırlıyor, işe hazırlanıyor, çocukları okula hazırlanıyor ve her yeni güne başlıyoruz. Fakat bazı sabahlar, bir kadın daha uyanamıyor.

Çünkü öldürülmüş!!!

Kimi zaman adı Özgecan, kimi zaman Emine, kimi zaman Bahar. Kimi zaman genç bir öğrenci, kimi zaman çocuklarına tek başına bakan bir anne, kimi zaman tek başına hayat mücadelesi veren bir kadın.
Ama ortak bir noktaları var;
Yaşamak istiyorlardı.

Kadınların sokakta yürürken arkasına bakmadan ilerleyemediği, evinde “sevdiği” biri tarafından canından edildiği, trafikte, yolda, yolculukta, işine giderken güvende olmadığı, sevdiği ve sevildiğini düşündüğü, güvendiği adamın yanında katledilip son nefesini verdiği, adaletin çoğu zaman sessiz kaldığı bir ülkede yaşıyoruz. Bu ölümler birer istatistik değil, sayı hiç değil. Her biri bir hayat, bir anne, bir kız kardeş, bir evlat, bir dost, bir can, bir insan, bir kadın…! Bir kadının daha ölmesine alışmayın! Çünkü her alışkanlık duyarsızlıktır. Ve duyarsızlık, cinayetin gizli ortağıdır. Sessizlik, sustukça büyüyen bir suçtur. Her öldürülen kadının arkasında, görmezden gelen bir toplum, geç kalan bir sistem, susan bir mahalle vardır.

Biz ne zaman bu kadar kör olduk? Ne zaman “bir kadın daha öldürülmüş” cümlesini bir hava durumu gibi duyup geçtik? Ne zaman “yine mi?” demeyi bile unuttuk? Bu ülkede kadın olmak, hayatta kalma savaşı vermektir. Sevdiği tarafından öldürülme, sokakta tacize uğrama, giydiği kıyafet yüzünden hedef olma riskidir. Her adımda tedirginliktir. Her gecede korkudur. Ve ne yazık ki, her haberde bir tanıdık çıkma ihtimalidir.

Kadınlar ölmesin diye susma! Unutma; Sessizlik, bir sonraki mezar taşının ilk harfidir.
Bir kadının daha ölmesine alışmayın! Alıştığınız her ölüm, bir sonrakine zemin hazırlar. Duyarsızlık büyür, suçun sesi kısılır, şiddet meşrulaşır. Bu bir rakam........

© Sonsöz