Ama bu kez farklı. Bu kez enkaz altında değiliz. Ayaktayız. İsyandayız. Sesimiz çıkıyor.
Çünkü artık, YETER!!!

Yıllardır aynı senaryo tekrar ediyor. Deprem oluyor, binalar yıkılıyor, çaresizlik başlıyor, yardımlar geç kalıyor, nefesler tükeniyor, insanlar ölüyor, ekranlara çıkılıyor, paralar toplanıyor, sözler veriliyor… Sonra unutuluyor. Ta ki bir sonraki felakete kadar.

Sesimi duyan var mı? Bu kez enkaz altında değiliz. Bu, bir uyanışın cümlesi. Hesap sormanın. Unutturmamanın. Artık sadece yardım bekleyen değil, hesap isteyen bir toplum var. 1999’dan 2025’e kadar ne değişti? Aradan geçen onlarca yılda değişen bir şey var mı?
Toplanma alanlarımız yok edildi.
Binalarımız hala çürük.
Deprem vergilerinin akıbeti bilinmiyor.
Kentsel dönüşüm rant odaklı.
Bilim insanlarının uyarıları dikkate alınmıyor.
Depreme hazırlık için yıllarca toplanan paralar nerede?
Yıkılacak binalara neden ruhsat verildi?
İmar affıyla kaç cana kıyıldı?
Afet anında nerede kaldı koordinasyon?
Neden hala şehirlerimiz mezarlık gibi planlanıyor?

Yani değişen tek şey, acının katlanması. Her yeni deprem, geçmişi de gömdü altına. Bu kez sessiz kalmıyoruz. Bu kez hayatta kalanlar konuşuyor. Bu kez sesler enkaz altından değil, meydanlardan, gazetelerden, sokaklardan yükseliyor.
Bu soruların cevaplarını almak bizim hakkımız. Çünkü biz bu ülkenin sadece vergisini ödeyen değil, yaşam hakkı talep eden yurttaşlarıyız.
........

© Sonsöz