Bugün, Cumhuriyet tarihimizin en karanlık, en acı günlerinden birinin, Sivas Katliamı’nın yıl dönümü. 2 Temmuz 1993’te Madımak Oteli’nde yitirdiğimiz ozanlarımızı, yazarlarımızı, sanatçılarımızı ve gençlerimizi büyük bir hüzün ve saygıyla anıyorum. Ailelerinin ve sevenlerinin otuz yılı aşkındır dinmeyen acısını tüm kalbimle paylaşıyorum.

Madımak’ta yakılan ateş, yalnızca masum insanlarımızı değil, aynı zamanda toplumsal barışımızı da hedef almıştır. Bu katliam, Türkiye’nin derinlerinde yatan ve ne yazık ki hâlâ canlılığını koruyan toplumsal fay hatlarının en acı verici şekilde yüzeye çıkmasıdır. Bu fay hatlarıyla yüzleşmeden, onları onarma bilinci ve iradesi geliştirmeden, ülkemizin gerçek anlamda bir demokrasi ve refah toplumuna ulaşması mümkün görünmemektedir.

Sivas’ta tanık olduğumuz linç kültürü, köklerini derin bir korku ve önyargı ikliminden alıyor. Korku doğası gereği narsist bir duygudur; bizi kendi kabuğumuza çeker, paralel toplumları güçlendirir ve zihinleri gettolaştırır, ötekini bir tehdit olarak görmemize neden olur ve rasyonel düşünme yetimizi felç eder. Bu korku iklimi, siyasi söylemlerle beslendiğinde, Alevi-Sünni ayrışması gibi tarihsel farklılıkları........

© Serbestiyet