Mevcut iktidarın ilk on yılında ülkeyi bir parti umut diliyle yönetti, son on yılda ise bir adam korku diliyle yönetiyor, tıpkı Makyavel’in önerdiği gibi… Fakat Makyavel’e ‘pozitif’ bir ilaveyle… Yeni-çağdaş formül şöyle: “Korkutarak yönetme en etkili iktidar biçimidir fakat arada bir de gülümsemek gerekir…”

Şöyle yazmıştım bu yazının birinci bölümünde:

“İktidarı kendi başına meşru bir amaç olarak tarif eden Makyavel’e göre bu amaç o kadar meşru idi ki, başta ‘korku’ olmak üzere ona ulaşmak ve korumak için baş vurulacak bütün araçlar da otomatik olarak meşru hale geliyordu. Yönetilenler ‘hükümdar’dan korkmalıydı ve bir hükümdar sevilmeyi değil kendinden korkulmasını önemsemeliydi. Makyavel Erdoğan’ın yönetme biçimini görseydi hiç kuşkusuz onu takdir ederdi ama ondan aldığı bir dersi de teorisine eklerdi. O ders, kendinden korkulan hükümdarın arada bir ‘gülümsemesinin’ faydalarına dair olurdu. Bu taktik bugüne kadar işledi fakat artık kullanım değerinin sonuna gelindi gibi.”

Dikkat edenler olmuştur, “sonuna geldi” değil, “sonuna gelindi gibi” demiştim. Çünkü Erdoğan’ın ‘gülümseme’ efektine bunca tecrübeye rağmen bir kez daha baş vurmasının tümüyle ihtimal dışı olduğunu düşünmüyorum. Peki, muhalefet bu zokayı bir kez daha yutar mı? Doğrusu ondan da emin değilim. Orada da kesin hüküm vermekten kaçınmayı ve “yutmaz gibi” demeyi tercih ediyorum.

Erdoğan’ın eski sözde ‘kucaklaşma-yumuşama’ hamleleri karşısında muhalefet neden gevşediyse bundan sonraki hamle ya da hamleleri karşısında da aynı nedenlerle bir kez daha ve sonra bir kez daha gevşeyebilir; meğerki yaşananlar yeterli tecrübeyi ve uyanıklığı sağlamış olsun…

Bu nedenlerden biri psikolojik: Büyük yanlışların sorumlusu olan sert yöneticilerin hesaplanmış-geçici-yumuşak tavırlarının yönetilenler üzerinde yarattığı........

© Serbestiyet