2016/2017 sezonunda Ankaragücü protokolunun Amedsporlu yöneticileri, misafir filan demeden haysiyetsizce linç etmesi, bütün Amedspor camiasının kalbini çok kırmıştı. Herkesin bakışlarında yıllardır biriken acıya,yeni ve hazmi çok güç, bir keder eklemişti. Ankaragücü’yle ilgili her çağrışım sadece bu sefil hadiseyi yeniden canlandırmıyordu, hafizayı adeta öfkeyle yeni baştan üretiyordu. Maç günü yaklaştıkça, şehirdeki tansiyon çok arttı. Amedspor yönetimi, öfkeli duyguları kontrol etmek için neredeyse, kendi taraftarını tehdit edecek noktalara kadar sürüklendi. Kısmen tansiyonu düşürme hamlesi eski Ankaragücü Başkanı Faruk Koca’dan geldi. Amedspor yüksek İştişare kurulu üyelerini ziyaret eden Koca, ‘’Ankaragücü adına özür’’ diledi. Bu adım çok kıymetliydi ama Ankaragücü kurumsal olarak bu özürün arkasında durmazsa, korkarım ki, Koca’nın özürü, öfkeli hafıza için teskin edici ilaç olma hüviyetini kazanamaz.

Maç başladı ve ilk yarım saatin sonunda Amedspor’un Ankaragücü’nden çok daha iyi bir takım olduğu ortaya çıktı. Sadece sol kanatta Gradel ve Ömer Bayram’ın geliştirdiği ataklar, Ankaragücü defansını zorlamakla kalmadı, aynı zamanda her atak girişimi defansın dengesini net olarak bozdu. Üstelik bu proaktif gösteriyi, Ömer Bayram neredeyse tek başına yaptı. Sol koridorun defans derinliğinde, Uğur Adem, Cassubie olmasına rağmen, Ömer Bayram, kendi topunu kullandıktan sonra defans arkasına koşuyu yalnız başına yapıyordu. Onun alan yaratan ya da defans aldatan koşullarına paralel koşuları yapmak diğer oyuncuların aklına gelmiyordu ya da bu özgürlük sadece Ömer Bayram’a tanınmıştı.

Ama ne olursa olsun tam bu bağlamda bir tuhaflık vardı; çünkü Ömer Bayram her delici koşusuyla sonuç alıyordu ve Servet Çetin’de bunu görüyordu. Ömer Bayram’dan başka hiç kimseyi o bölgeye göndermemesi bir teknik adam eksikliğiydi. Aynı şey, sağ kanatta pasif bir şekilde ama tam tersine gerçekleşiyordu. Yılmaz, rakip arasına ya da arkasına koşu yapmak yerine ikinci........

© Serbestiyet