Bugün, 6 Şubat’ın felaketinde yeniden nefes almaya çalışan kadim toprakların Antakya’sı adına konuşacağım bu sayfada, Hatay/Samandağ doğumlu biri olarak, ömrü ve gazetecilik hayatı Antakya’da yeşermiş, büyümüş biri olarak, deprem öncesinde ona dair çok yazan biri olarak, çağrıları cevapsız kalan biri olarak, o gün o çağrıları cevapsız bırakanların bugün sahneden ısrarla inmeyişini izleyen de biri olarak…

Geçen gün, kendi twitter hesabımda da yazdığım gibi;

…yaşamayan anlamaz, anlayamaz… Kadim topraklara evsahipliği yapmış Hatay’ın Antakya’sının o özgür nefesiyle büyümemişler, anlayamaz; ne kadar yıkıldığımızı, ne kadar öldüğümüzü, hala ne kadar büyük bir enkazın içinde olduğumuzu…

Bugün, “Bak koca koca binalar yükseliyor” dedikleri Antakya’da hayatı deprem sonrasında bizler için normalleştirmeye çalışanlara tabi ki tüm kalbimizle teşekkür ediyoruz ama, biz zaten çoooook uzun zamandır kaybediyorduk o “biz” hikayesini, ama hiç konuşmadık! “Yok bir şey” dedik! “Abartmayın” da dedik! Oysa ki abartmalıydık… Konuşmalıydık… Çünkü vardı bir şeyler, ama biz sustuk! Susunca yok olacak sandık, tüm o sorular, sorunlar!

Bir konuda netim, Antakya hususunda…

Kötü yönetildi, bu denli derin bir tarihe sahip bir kent, çok kötü yönetildi…

Mimar bir belediye başkanı seçtik ama, yüzlerce yıllık tarihi olan, ahşap ve taş evlerin dün kokan mahallelerinin taş yolları üzerine asfalt yollar yaptı, hem de Mimarlar Odası’nın gözleri önünde, güpegündüz! O gün de sustuk! Ayağa kalkması........

© sendika.org