Biz kadınlara yıllardır “narin veya hassas” etiketi yapıştırıp üstüne bulunduğumuz her alanda emeğimizi bedenimizi sömüren ve şiddetin en az bir türünü uygulayan patriyarkal kapitalizmin varlığını çok iyi biliyoruz. Türkiye gibi ülkelerde ise patriyarkal kapitalizmin yaşattığı şiddet ve sömürü, kadınlara katmerli bir şekilde uygulanıyor. Fakat aile, örf, adet ve değer adı altında sömürü ve şiddetin normalleştirildiğini de görüyoruz.

Kadınların en yakınındaki erkeklerden şiddet gördüğünü istatistikler de doğrularken, kadın demekten aciz Aile ve Sosyal Hizmetler Bakanlığı “kadınların güçlenmesi” için günlük sadece kadın başına 51 kuruş harcıyor. Bu yüzden en yakınımızdaki erkeğin ekonomik şiddetini görmemek, devletin biz kadınları yoksullaştırma girişimlerine karşı kendi ayaklarımızın üstünde durmak için çalıştığımız işyerlerinde; denetimsiz, sigortasız, en ağır işlerde çalıştırılıp bir de üstüne tacize uğruyoruz. “Aile Yılı” diye bas bas bağıran fakat kadınları yoksullaştırıp emeğinin sömürülmesine mecbur bırakan, utanmadan çocuk doğurmaları için baskı kuran; fakat okulda olması gereken çocukların fabrikalara işçi olarak çalışmasına mecbur bırakan sistem ve patronların kâr hırsı kadınların canına mal oluyor. Bunun en son örneğini ise Dilovası’ndaki parfüm deposunda 2’si çocuk, 4’ü kadın 7 işçinin hayatını kaybettiği olayda gördük. 9 Kasım günü cenazelerin kaldırılmasına gidenler arasında ben de vardım. Öncesinde okuduklarım ve cenaze esnasında duyduklarım, okuduklarımın ve gördüklerimin “planlı bir katliam” olduğunun göstergesiydi.

Defalarca kez tabelasız olduğu ve çocuk işçi çalıştırdığı için CİMER’e şikayetlerin yapıldığı fabrikada şikayetlerin kulak arkası edildiğini öğrendik. Medyaya yansıyan CİMER şikayeti metnine bakacak olursak; mahallenin kadınları ve çocuklarından yaklaşık 15 kişi çalışıyor. Çoğu sigortasız, işçi sağlığı ve iş güvenliği önlemleri ise........

© sendika.org