Dün Google Earth’ta gezinirken, 10 yıl kadar önce yazdığım bir başlık gözümde canlandı:

“Ey gidi Kocadağ…”

Samsun’un oksijen deposu, şehirden uzaklaşmak isteyenin sığınağıydın sen.

Sahil bandında güneşin altında kahvemi içerken, sadece yarım saatlik bir yolculukla karlar altında çıtır çıtır yanan sobanın başına geçebilir, çayımı dağ manzarasında demleyebilirdim.

Kocadağ, doğanın sunduğu iki mevsimi aynı gün içinde yaşatırdı insana.

Şimdi ise yaşattığı şey sadece derin bir hüzün.

En azından benim için böyle...

***

Bu yazıma ilk kez bir fotoğraf koyacağım. Çünkü anlatmak yetmiyor artık.

Arada sadece 20 yıl var.

Adres: Kabadüz Köyü Atakum-Samsun

Ve bu fotoğraf, insanoğlunun doğaya karşı ne kadar hoyrat olduğunu gösteriyor.

Bu dönüşüm bir gelişim değil, düpedüz bir katliam.

En tehlikeli canlı olarak biz insanları işaret ediyor doğa, her susuşuyla.

Bin 350 metre rakımıyla Samsun’un çatısı olarak da değerlendirdiğimiz Kocadağ, yıllardır resmi tanıtımlarda yayla turizmi, yürüyüş, yamaç paraşütü ve........

© Samsun Gazete Arena