Bazı sözler vardır, insan ömrü boyunca unutamaz.

Dedem, Nazif Türkoğlu…
Babası Çanakkale’de şehit düşmüş, annesi acıya dayanamayıp peşinden gitmiş.
Yetim, öksüz kalmış…
Ama yılmamış.

Ayağında çarık, Arhavi’nin yokuşlarını aşarak okula gitmiş.
Devlet Demir Yolları’nda yıllarca Katar Şefi olarak çalışmış, oradan emekli olmuş.
Yol ve yolcu hikâyeleri bitmezdi.
Bir Ağustos günüydü…
Hava sıcaktı.
Ama o sıcağın içinde bile ruhumuza serin bir huzur yayılıyordu.
Dedemin anlattığı hikâyeler, yaşadıkları o küçük bahçeli evde daha bir anlamlı olurdu.
Bahçede hanımeli kokuları yayılırdı…
Dut ağacı, incir ağacı, kara lahanalar…
Biz Laz’ız, lahanasız bahçe olur........

© Samsun Gazete Arena