Bediüzzaman hazretleri Münazarat adlı eserinde hürriyete birçok yerde vurgu yaparak onu toplumun her alanında imani ve islami hassasiyetin bir gereği olarak yeşertmenin gerekliliğinin altını çizer. İnsanın kendi kemalini ancak hürriyetiyle bulacağını, istibdadın ise tam tersine insanın medeni yönünü tamamen körleştirip dalkavuk ve yalaka bir birey haline getireceğinin altını çizer.

Yani bir taraftan kişinin şerî hürriyet ve hukukunun geliştirilmesi ne kadar gerekliyse, idarenin hakimiyet alanının da bu hürriyetlerin huzurunu bozma yerine, bu meşru hürriyetleri muhafaza etmesi, İslam medeniyetinin inşasında hayati bir öneme haizdir.

Son asırda hilafetin ilğa edilmesinden sonra, İslam dünyasında yoğun bir tartışmayı beraberinde getiren hakimiyet ıstılahı, hiç kimsenin veya hiçbir dini veya etnik varlığın hürriyetine engel olmaması gerektiğini ifade eder. Yani hakimiyet başkasının sosyal, siyasi, dini veya kültürel anlamdaki faaliyetlerine meşru çerçevede kaldıkça en ufak bir kısıtlama getirmez. Dolayısıyla hakimiyet islami kimlikli de olsa zor ve zorbalık olabildiği gibi, meşru hürriyetin şahane olarak kendini ihya ettiği bir zemin olarak kalabilir ki olması gereken budur.

Dolayısıyla doğru islami bir medeniyet, meşru hürriyetlerin sütunları üzerine inşa edilebilmelidir, aksi halde toplumda, medresede, eğitimde ve idarede alim, faziletli ve adaletperver hasletleri taşıyan bireyler yerine, istibdadın türevleri olan dalkavuk ve taklitçi bireyler türeyecektir. Yani toplumu sosyolojik manada besleyen bütün pınarlar, vatandaşa zülal/tatlı su yerine kirli su verecektir.

İslam dünyasında son asırda........

© Risale Haber