Medeni Kanun'un 3. maddesi niyeti, yargılamanın bir unsuru olarak kabul etmiştir. Pozitivist olarak nitelendirebileceğimiz bir metin bile niyet okumaya yasal bir zemin tanıyor. Ama iyi niyeti normal durum olarak kabul ediyor. Yani taraflardan biri karşı tarafın niyetini sorgulamaya açtığı zaman bunu ispatlamak zorunda. Tabi bu niyet kanunun izin verdiği durumlarda kullanılıyor. Yani kalbi temiz olduğunu iddia edip suç işlemeyi mazur görmüyor.

Bediüzzaman niyet konusunun Allah rızası arayışında da en önemli şey olduğunu dile getiriyor: "Evet, niyet âdi bir hareketi ibadete çevirir. Ve gösteriş için yapılan bir ibadeti günaha kalb eder" ve "İbadetin ruhu ihlâstır" cümleleri geliyor aklıma. Ve dünyada da kâfir bile olsa kim samimi bir biçimde mücadele ederse başarıya ulaşacağını ifade ediyor.

Manevi alanı sadece idari anlamdaki hukukla anlamak eksik kalacaktır. Çünkü manevi alan her anı her yönüyle tartar. Örneğin elinde imkan olmayan birinin samimi bir biçimde "Elimde imkan olsa şu iyiliği yapardım" hissinin bile karşılıksız kalmayacağına dair rivayetler var.

Ünlü Alman filozof Arthur Schopenhauer'in bir sözü var: “İstediğiniz şeyi yapabilirsiniz ama istediğiniz şeyi isteyemezsiniz” diyor. Böylece deterministik bir yaklaşımla insanın isteklerinin dahi geçmişin ve çevresel şartların bir ürünü olduğunu iddia ediyordu. Bu İslam tarihinde de tartışılmış bir konu. Hepiniz Kader Risalesindeki Eşari ve Maturidi arasındaki meyelan bahsini........

© Risale Haber