"Ölüm varsa bu dünyada zulüm var." diyor bir halk türküsü. Yalnız bu dünyaya nazar edildiğinde ne kadar da doğru. Önüne sofra konuyor. İlk lokmadan sonra kaldırılıyor. Sofra sahibine zalim denmez mi? Bu dünyaya gönderen Zat; yemeklerle, manzaralarla, hikmetle, sevgiyle, ilahi sevgiyle hülasa zevklerin binbir çeşidini tattırmasıyla memnun ettiği misafirlerini, kullarını ebedi bir ayrılığa gönderseydi zulüm olurdu hakikaten. Ama şunu bilmek rahatlatıyor insanı: Eğer cömertliğinden şüphe edilmeyecek bir zat önündeki tabağı doymadan kaldırıyorsa arkadan gelecek tabaklara yer saklamak içindir. İnsanı binbir latife ile donatan Zat, daha bunlar yeni tatmaya başlamışken öldürüyorsa da başka bir alemde daha mükemmel bir şekilde doyurmak içindir.

Genelde malzemenin mahiyeti akıbetinden haber verir. Elmayı bütün özellikleriyle bir yapay zekaya tanıtsak muhtemelen iyi bir besin olacağını söyler. İnsanın mahiyeti de ebediyeti işaret ediyor. Merhameti, sevdiği şeylerde beka araması, iştihası... İneğe bakınca sonunun mezbaha olduğunu görmek gibi İnsana bakınca da cennet ve cehennemi görmek........

© Risale Haber