Bedîüzzaman Said Nursî, insanın fıtratındaki muhabbet duygusunun yanlış yönlere sapmasıyla ortaya çıkan bir tehlikeye dikkat çekmektedir. “Adâvete muhabbet” ifadesi, bu noktada insanın düşmanlık hislerine duyduğu ilgiyi eleştirir. Çünkü insanlar muhabbet yerine kin ve adavetle bir nevi kendine adavet etmiş oluyor. Çünkü kâinat muhabbetle yaratılmıştır. Bu mayayı çıkartmaya çalışınca kendi sistemine zıt bir tutum sergilemiş oluyor. Bir süre sonrada ben merkezli bir anlayış türemiş oluyor.

"Adâvete muhabbet", kelime anlamıyla "düşmanlığa sevgi beslemek" ya da "düşmanlıktan hoşlanmak" gibi çevrilebilir. Bu da mecazî olarak şöyle bir durumu anlatır:

İnsanların düşmanlıktan, çekişmeden, çatışmadan, kavga ya da nefretten hoşlanması ya da bunu beslemesi.

Muhabbetin çapı, oranı azalınca insan kendini sever ve narsist bir anlayışa bürünerek kendi gibi düşünenleri sever ve sayar bir hale gelir. Hizipçilik de bunun kaçınılmaz sonucudur.

Adâvete Muhabbetin Mahiyeti

Muhabbet, Allah'ın Rahmân ve Rahîm isimlerinin bir tecellisidir. Ancak bu yüce hissin yanlış kullanılması durumunda, kin ve düşmanlık gibi olumsuz duygulara dönüşebileceği de aşikârdır.

Bu mesele şu ifadelerle izah edilmiştir:

Muhabbetin Hıyâneti: Muhabbet bir elmas niteliğindedir. Yanlış yere sarf edilirse kıymetsiz bir cam parçasına dönüşüp insanı da geçimsiz, uyumsuz ve yanlış yerlerde muhabbet aramaya başlar.

Burada, insanın muhabbet duygusunu Allah’ın rızasına uygun olmayan yerlere harcamasının fıtrata aykırı olduğu topluma bakınca görünmektedir.

Düşmanlık Yerine........

© Risale Haber