Âşık, ey âşık, ey yârinin kalbi kırılır diye yola gelişigüzel basamayan kişi! Bütün bu tereddüt seni inceleştirmek için verilmiş. Tereddüdün olmasaydı taş olurdun. Kaya olurdun. Demir olurdun. Dağ olurdun. Ama asla insan olamazdın. Zira, insan, hürriyetinden korktuğu ölçüde insandır. Yapabileceklerinden korkusu olmayanın Allah'a ihtiyacı yoktur. O yüzden Furkan'da denilmiştir: Kendisini müstağni gören azgınlaşır. Böyle bir tereddütsüzlükten de Allah'a çokça sığınmak gerekir. Çünkü, bu kadar tereddütsüz "Ben biliyorum herşeyi!" diyen ilk kişi İblis'tir, ilk tereddüde düşenlerse melek kardeşlerdir.

Hidayet sakınanlarındır. Ondan değil. Onun için sakınanlarındır. Eğer mübarek bir tereddütle bakmasalardı önlerine her yön yolları olurdu. 'Herçi bâd âbâd' olurdu. Her yön yolları olduğunda da herkesleşirlerdi. Herkesleştiklerinde de her yöne gidebilirlerdi. Her yöne gidebildiklerinde yol kalmazdı. Neden? Yol ancak istikamet sahibi olanlara lütfedilir çünkü. Bir yere varmaya çalışmalısın yani. Bir yere yollanmalısın. Bir yere varmaya çalışmıyorsan yol sahibi olamazsın. Yolların tamamı senin olmakla birlikte sen 'yolsuz' olursun. Biraz da bu hikmetle zaten halk arasında amaçsız insanlara 'yolsuz' derler. Onlar herşeyi yapabilirler. Her ameli işleyebilirler. Hepsine müsait zamanları vardır. Ama yolları yoktur. Yolları olmadığından dolayı da gittikleri bir yer yoktur. O zaman bizi yol sahibi yapan biraz da 'gitmek istemediğimiz istikametler olması'dır ha?

Gitmek istemediğimiz istikametler var. Hatta gitmek istemediğimiz o kadar çok istikamet var ki, bu, yolumuz dışında kalan herşeyi menzil dışı........

© Risale Haber