Ömür ayn-ı heva oldu, Kemal ayn-ı heba gördüm.
Amel ayn-ı riya oldu, Emel ayn-ı elem gördüm.
Visal nefs-i zeval oldu, Devayı ayn-ı dâ’ gördüm.
Bu envar zulümat oldu, Bu ahbabı yetim gördüm.
Bu savtlar na’y-ı mevt oldu, Bu ahyayı mevat gördüm.
Ulûm evhama kalboldu, Hikemde bin sekam gördüm.
Lezzet ayn-ı elem oldu, Vücudda bin adem gördüm.
Habib desen onu buldum, Âh firakta çok elem gördüm.

Ömür ayn-ı heva oldu, Kemal ayn-ı heba gördüm.

Heva, anlıktır, geçicidir, kararsızdır, amaçsızdır, hakikatsizdir. Ömrü ziyan eder. Onca yaşanmışlıktan elinde bir ‘boşu boşunalık’ hissi kalır. Kemalde olan, olmuş, olgunlaşmış ne varsa çürür, heba olur, ziyan olur, tersyüz olur bu gaflet bakışıyla.

Amel ayn-ı riya oldu, Emel ayn-ı elem gördüm.

Gafletle yapılan her iş sureten salih, iyi görünsede hakikatte fasiddir, çünkü Halıkın rızasından ziyade halkın rızasına odaklıdır. Bu vech ile arzulanan istenen her şey acı getirir, dert getirir, bir üzüm yedirip yüz tokat vurdurur Üstad’ın tabiriyle. İnsanı canlandıran emeller aynı ruhun katili olur bu gaflet bakışı ile.

Modern psikolojinin ve kişisel gelişimcilerin çokça ‘beklentisizlik’ ya da beklentileri realize etmekten bahsetmesi bu hakikatin onlarca da tasdikidir.

Visal nefs-i zeval oldu, Devayı ayn-ı dâ’ gördüm.

Kavuşmak bitişin ta kendisi olur, çünkü her visal ayrılığa gebedir. Çünkü hakiki visal maddî ve bedenî olmaz, mekanla kayıtlanamaz, zamanla çerçevelenemez.

Deva sandığımız, deva olur diye uzandığımız derdin ta kendisi kesilir. Ve gaflet bakışı devayı dert kılan bir bakıştır. Çünkü gurur ve istiğna halinden dolayı deva gafleti besler, gaflette devayı derdin kendisi kılar.

Bu envar zulümat oldu, Bu ahbabı........

© Risale Haber