Başarılı toplumların bir ideali, dayandığı bir temel noktası olur. İslam toplumu olarak bizim idealimiz ve dayanak noktamız İ’lâ-yı Kelimetullah’tır.

Altı yüz yıllık ömre sahip olan Osmanlıda aynı ideal vardı. Siyasi ve kültürel birliktelik vardı. Bilime ve sanata ciddi anlamda önem veriliyordu. Bıraktıkları muhteşem eserlere ve paha biçilmez mirasa hepimiz şahidiz.

Bilim ve sanata dayanmayan yapılanmalar, şekilden ibaret kalır ve topluma hiçbir fayda sağlamaz.

Fenlerin, bilimin ve sanatın bakış açısıyla kâinatı ve insanı yorumlamayan toplumların ve devletlerin ayakta kalmalarını düşünmek imkânsızdır. Bu nedenle bilimin, kültürün, fen ve sanatın, taklide kaçmadan, toparlayıcı ve birlikteliği sağlayıcı özelliğinden azami derecede istifade etmek elzemdir.

Çünkü Sâni-i Zülelal kainatın nizamını; hayır, güzellik, estetik ve mükemmellik maksatları üzerine bina etmiştir. (Hutbe-i Şamiye, s.41)

Din ile bilim ve sanat arasında hiçbir zıtlık yok, aksine büyük bir uyum vardır. Din, özellikle toplumun algılama ve değerlendirme tarzındaki yanılgıları düzeltmek ve tamir etmek; ülfet, gaflet ve dalalet gibi perdeleri yırtmak gibi önemli işlevlerde bulunmaktadır.

İslam bilim adamları, ancak İslamın penceresinden bakarak, toplumu ve hayatı okumak ve değerlendirmek suretiyle ideal bir duruş ortaya koyabilirler. Burada niyet, nazar (bakış açısı) mana-yı harfi (varlıkları yaratıcısına nisbet ederek değerlendirmek) çok önemlidir. Bunlar dikkate alınmazsa, hakikate karşı körlük........

© Risale Haber