Bulmak, kendini bulmak yolculuğunu düşününce, rahmetli Mehmet Emin Birinci Abi'den defaatle dinlediğim hazin bir hatıra gelir aklıma.1960 yılların ortalarıdır. Nur'un ve mazlumların kahraman avukatı Bekir Berk Abinin İstanbul Fatih'te Kiğılı Pasajında mütevazı bir yazıhanesi vardır. Bekir Bey kimseden avukatlık ücreti almadan, mazlumların imdadına koşmakta, nerede iman ve Kur'an davasının bir duruşması varsa; sadece yol ücreti karşılığında duruşmaları takip etmekte, çoğundan da berat kazanmaktadır.

İşte o dönemde, Bekir Abinin yanında bulunan bahtiyarlardan biri de Mehmet Emin Birinci Abi'dir. Çoğu zaman çay simitle idare eden bu bahtiyarlar, nadiren de olsa şehriye çorbası pişirmekte ve bunu bulduklarına da sevinmektedirler. Suyu bol olan çorbaya kaşık sallarken de çorbanın içinde bir arpa şehriye bulduklarında onu kaşıklamakta ve bunu da "vecettü" (buldum) diye ilan etmektedirler. Her lokmanın başında besmeleyi, sonunda da hamdi eksik etmeyen Bekir Abi ve arkadaşları huzuru, böylece "huzur ve hitap makamında" buluyorlardı. Kim bilir, belki de onlar çorba kâsesinin içinde bir şehriyeyi bulurken, kendilerini bulmakta, kendilerinin farkına varmakta, huzurda bulunmanın huzuruna ermekte idiler.

"Huzurda bulunmanın huzuru" zorlu bir yolculukla, önce kendini keşfetmek, yani kendini bulmak, kendinin farkına varmakla başlıyor demek ki. Sonra da yeryüzünü bir sergi hükmünde yapan ve antika sanatlarını orada teşhir eden Žât-ı Zülcelâl'i tazim ve sena içinde anmakla elde edilebiliyor. İşte, Birinci ve Bekir Âbi ve emsali insanlar, bir şehriye tanesine "vecettü" çekerek tazim ve senalarını kemal-i iftikâr ile (ihtiyaçlarını tevazu ile göstererek) ilan etmiş oluyorlardı. Kendini bulmak, yani kendinin farkına varmak; tam bir mahviyet içinde Rabbini sena ve hamd etmeyi netice verir. Muhabbetle ibadetini yalnız ona mahsus kılmak, hamd ve sena etmek insanın varlık gayesidir de aynı zamanda.

İşte, bu varlık gayesine ulaşmak da evvela, kendini keşfetmek yani kendinin farkına........

© Risale Haber