Trabzon'da üniversite hayatımız başlayınca, anarşi döneminin verdiği sıkıntılardan dolayı, eğitime bazen ara veriliyordu.O zaman eve gitmiyor ve bol bol kitap okuma zamanımız oluyordu. Dershane hayatı, insanı malayaniyattan kurtarıyordu ve kendimizi okumaya veriyorduk. Şimdi de evde üç oda var. Her odada kitaplığımız veya kitaplarımız mevcut. Nereye başımızı çevirsek, kitaplar lisan-ı hâl ile bizi okuyun, diye çağırıyor adeta. Bu hâl, dershanede ziyadesiyle oluyordu. Biz de okudukça fişimizi sanki prize takmış gibi heyecanlanıyor ve bu hakikatleri mutlaka birilerine ulaştırma heyecanı duyuyorduk. Şimdi de aynı derecede olmasa da duyuyoruz. Çünkü aynı kitapları okuyoruz. Ama o zaman, turfanda bir heyecan taşırdık.

Öğleden sonra, bazen dershaneden çıkar; mesela parklara, kütüphanelere giderdik arkadaşlarla. Şimdi Ankara'da bulunan sevgili kardeşim Rahmi Huyut ve merhum Osman Erdal Tiryaki'yle öyle gittiğimiz çok olurdu. Bulduğumuz lise ve üniversite öğrencileri evleri vardı. Onlara periyodik olarak uğrar, müsait bulduğumuz yerlerde dersler yapardık. Lise önlerinde öğrenci bekler, konuşabildiklerimizi en yakın dershaneye götürmeye, onlara ders yapmaya çalışırdık. Trabzon Lisesinden epeyce öğrenci bu sayede, Nurları tanımıştır. En azından haberdar olmuşlardır. Bir derse gelen bile, oradan aldığı bir feyz veya zihnine ilişen bir cümle ile iman dairesine tutunmuş olabilir mesela. Parklarda, yanına oturduğunuz seni bir yerden tanıyorum, diye hitap edip neticede derslere getirdiğimiz insanları unutamam.

Bunlar şimdi yapılamaz mı? Yapılır elbette. Okuma azaldıkça, bunlar da azaldı. Dershanede kalan veya vakıf arkadaşlara anlatıyorum bunları. Bunun yaşı ve başı da yok. Hizmette yaş sınırı var mı?Yok. Hizmette sınır ve sinir olamaz. Kıyısında gezdiğin denizin ortasında bir gemi yanıyor. Sen bana ne, diyebilir misin? Elindeki suyla yanan gemiyi söndürmeye koşacaksın. Hakiki şefkat budur. Söndürmeye koşarken, kazaen ayağına basılsa, bunu görmeyecek ve büyütmeyeceksin. Büyütecek olsak, hiçbirimiz bu kutsî hizmette yerimiz ve tutunacaklarımız kalmaz. Akıl; ihlas, fedakârlık ve hizmete kilitlenmeyi gerektirir. Kendi kusurunu görmek, başkasının kusurunu görmeye engel olur.

Üniversite kayıt dönemi de ayrı bir hareketlilik ve berekete vesile olurdu. Şimdi kayıtlar elektronik........

© Risale Haber