Mesuliyet, insanı başkalarından tefrik eden üstünlük göstergesidir.

Güçlü insan denilince ya zenginlik ya da makam mevki sahibi kişiler akla gelir. Öyle değil işte.

Mesuliyet alma cesareti gösteren insan güçlüdür.

İnsan fıtrat itibarıyla aciz, ihtiyaçları sonsuz, fakir, kendi başına hayatını devam ettiremeyen bir canlı.

Yalnız bir ekmeğin sofrasına gelinceye kadar kaç aşamadan geçtiğini bilmesi izaha kâfidir.

“İnsan binler çeşit elemlerle müteellim ve binler nev'î lezzetlerle mütelezziz olacak bir zîhayat makine ve gayet derece acziyle beraber hadsiz maddî-mânevî düşmanları ve nihayetsiz fakrıyla beraber hadsiz zâhirî ve bâtınî ihtiyaçları bulunan ve mütemadiyen zevâl ve firak tokatlarını yiyen bir biçare mahlûk iken….” (Said Nursi, Asay-ı Musa)

İnsan kendi kendine yetmez, yetemez. İhtiyacı sınırsız, ama aciz, fakir, zayıf hali makusen mütenasiptir (ters orantılı durum).

Günümüz insanı farkında mı bilinmez buluşma ve ayrılmalarda “kendine iyi bak” temennisiyle ayrılıyorlar. Hayret bir şey ya. Çok yanlış.

Tekrar hatırlayalım, insan kendi kendine bakmaya yetmez yetemez.

Bu yaklaşım insanı sosyal hayattan izole eden, ben merkezli düşünen, kendinden başka kimseyi düşünmeyen, yalnızlaşan, yaşlanınca da ölüsünün kokusu dışarı vurunca belediye ekiplerince alınan bir nesne haline gelmeye aday zavallı hale düşüren bir anlayış.

Bizim inanç ve kültürümüzde insanlar selamlaşma ile buluşur, selamlaşma ile ayrılır. Ayrılırken “Allaha emanet ol… Allaha ısmarladık… Kalın sağlıcakla…” diye dua ile ayrılırız.

Basit bir teferruat gibi görülebilir ama hayat basit teferruatların toplamıdır.

Mesuliyetten başlamıştık yani sorumluluk anlayalım.

İnsanı diğer mahlûkattan üstün kılan farkı emaneti yüklenmesi.

“Ene” denilen “Ben”lik emanetiyle kendini ve Rabbini tanıması, Rabbini bilmesi için verilmiş........

© Risale Haber