O zaman tamam!

Gülümse sen, ben görmesem de olur.

Kaparım gözlerimi, tebessümün hülyalarımı doldurur.

Bir düşün peşinden, koşamam belki, ancak ardından baka kalmama, kim mâni olur?

Gittin; üşüdü yeryüzü, dondum ben!

Handelerin göz çukurlarına sığınıp seninle birlik oldular, kalabalık sokaklarda bir başıma kaldım ben.

Kavlimiz bir ömür üzerine değil miydi yâr?

Ben gittim sen zaten öldün diyorsan, doğru bildin, sözün tuttun elbet yâr!

Bilesin uzaklardan tebessüm yetişmez imdada, sen gittin, gülüşün bende saklı kalmaz yâr.

Şimdi geceleri şafağa ekler dururken canan, tan yerinin ağar­ması aydınlatmaz çehremi.

Bilirim; güneş girse eve, ışık tutamaz yaralı yüreğe.

Sen tebessümünle pansuman yapmadıkça yâr.

Gülen gözlerden yaşlar dökülünce, inci kıymetine gelmez yâr.

Sen gülüşüne durak verme, ağlanacak fasılalarda senin yerine ağlayacak canan var.

Sokak sensiz, sahil........

© Pusula Gazetesi